Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1907

[p. 76]

Ontgoocheling

Ik zag, als kind, hoe dat de vreugde lachte
Van uit de verte, en met haar vinger deed
Dat 'k vluchten moest uit 't land van kinderleed.
En 'k snelde toe in hoopverblijd betrachten,

En hield een kus voor haren lach gereed.
Maar ach, nu dat 'k met volgedragen krachten
En schoon doorvoed van leven al mijn smachten
In een omhelzing eindigen dacht, nu gleed

Dat mooie wezen met zijn blij gelaat
Als eene luchtgestalte weg in 't vage...
En 'k wrijf een lach van mijnen mond en laat

Den zwijgerstoet voorbij van doodsche dagen
Die, sjouwers, passieloos, in grijs gewaad,
Hun last met looden stap ten stapel dragen⁽¹⁾.

F. van Calloo.

(1) Ondanks verwantschap met een vers van H. Swarth vindt de Redactie in dit sonnet nog oorspronkelijke schoonheid genoeg om het niet af te wijzen.