Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1907

[p. 669]

Cordi Dolenti...

Mijn kind, dat wijl de wind zoo nijdig bijt
Van kou te bibbren staat en hongrig zijt,
En klop niet aan dees deur;
Daar wonen menschen en daar laait een vuur,
Daar bloeien lach en vreugde uit ieder uur,
En zijpelt spijzengeur...

Mijn kind, wijl niet voor deze trotsche deur,
Die op uw schuchtre klacht, met mondgezeur
Half open gaat en toe;
Daarbinnen leeft geen liefdekloppend hart
Maar wonen menschen vreemd aan elke smart,
En alle smeeken moe.

Mijn kind, ga nooit tot menschen als gij lijdt...
De mensch is lijk een boom bij wintertijd,
Hij draagt noch blad noch vrucht.
De mensch aan 't woelig-weemlend levensmaal
Vult met den besten wijn zijn eigen schaal
Hoe ook een ander kucht...

Maar, kom met mij langs andre wegen, 'k weet
Het eenig Huis waar ge al uw leed vergeet
In zilvren lach, mijn kind.
Waar gij in 't fluistren van een zoete stem
Uw trooster wedervindt. en plots om hem
Uw reikende armen windt...

Karel De Strever.