Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1907

[p. 545]

Lentelied

Ik voele, waar 'k me wende of keer,
een drang van nieuwe lente weer

door lucht en landen varen,

als 't komen van een groote kracht,
die, groeiende uit den doodschen nacht,

zal 't groote leven baren.

Nog staan me of 't woeste winter waar',
ontkroond, ontmanteld, hier en daar,

de bosschen en de dreven,

maar 't spant al bin' der boomen bast,
van 't jonge sap dat jagend wast,

met voller kracht gedreven.

De lage velden vlak en bloot,
die zwijgende in hun diepen schoot

het slapend leven borgen,

zijn als een vrouw die beidende is
den stonde der ontvangenis

vol weelde en blijde zorgen.

En lijk een zee, wijd-open spreidt
nu 's hemels blauwe oneindigheid

naar eindloos verre stranden;

het winterweer heeft uitgevlaagd;
het is de jonge dag die daagt

en licht over de landen.

Daar rijst de zon en t'eenerstond
zie 'k ringende om me, helbezond,

al' heuvelkammen glimmen

in 't licht, dat waai'rend openslaat,
als 't licht van d'eersten dageraad,

langs gloeiend-gulden kimmen.

[p. 546]

 

Hoor d'helmend-blijde liedertaal,

 

der knapen - haal en wederhaal -

 

weerklinken door de weiden;

 

hoor over d'heuvlen, luide en lang,

 

het grootsche bronzen klokgezang

 

het nieuwe leven wijden.

 

 

 

Nu voel 'k me rijzend sterker staan,

 

mijn longen vrijer opengaan

 

bij ieder asemhalen,

 

en 't jagen van nieuwkrachtig bloed,

 

als vuur van voller levensgloed,

 

door al mijne aadren dalen.

 

 

 

Aug. Van Cauwelaert.

Leuven.