Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1907

[p. 409]

Van 't schip dat verging

Het schip kwam aanstoomen uit de haven en ploegde zijn weg langs 't lichtenpad, langs deinende lichtschepen en lichtende boeien, die den vaargeul afbanen tusschen beide landen en waar de schepen als langs een lichtweg gaan.

't Blies een orkaan al toen 't schip 't land verliet en in de open zee ratelden en rameiden de winden als knetterende raketten boven de hoofden van de twee eenzame gedaanten, die 't schip bewaakten, de Engelsche kapitein en de Hollandsche loods.

Ze stonden beiden op de brug. 't Was noodweer. De golven, zwart als glinsterend marmer, met witte zig-zag aderen van schuim, wiegden niet het schip als een kind in hun armen, maar wierpen het, een groot schip met masten en funnels, dan eens omhoog als 't blad van een bloem, deden 't rechtstandig tegen de als gepolijste golvenwanden rusten, dan dalen weer in de kokende kolken, als zouden ze over 't dek te zamen slaan.

Maar telkens weer rees 't goede schip omhoog, afschuddend 't schuim als een blijde trotsche vogel, moedig voortploegend door de diepten, in den nacht, die was als zwart fluweel.

Maar de golven loerden er achteraan...

De eenzame gedaanten op de brug, die nog nooit zulk een nacht op zee beleefden, wisselden nauwelijks een enkel woord, alleen eentonig klonken de bevelen voor den matroos op den uitkijk, die ze naar den roerganger en de machinekamer overseinde per telegraaf.

't Regende niet, de wind was droog, alleen nu en dan joeg een korte sneeuwbui voorbij de maan, die droevig neerzag met haar bleeke oogen en tusschen de soms even brekende wolken bloeiden de sterren als hingen ze als losse bloemen tegen 't blauw.

[p. 410]

Zoo ploegde 't schip door den zwarten nacht tot de lage kustlijn van Holland naderde, alleen te onderscheiden door de lichten van den Hoek, die zich als een kralensnoer om den oever slingerden.

Op 't oogenblik, toen de passagiers net werden gewekt en de kapitein het bevel aan den loods zou overgeven, verdubbelde de storm, die tegen de kleine uren van den morgen was gaan bedaren, zijn titanische, bijna duivelsche kracht. Vlak in 't gezicht van de branding, die hoog dreigend, als een witte muur zich opterende vóor de lage duinen.

Eén sekonde slaat het schip uit de koers, éen sekonde nadert het te dicht de pieren en werpt zijn kop in de richting van de Noorderpier, - een stortzee slaat over 't achterschip, een grondzee grijpt het roer en voor éen oogenklik mist het zijn werking... Maar kalm klinkt het commando van de brug omlaag: ‘Klaar bij de machines!’ en tegen den man aan 't roer: ‘Bakboord 't roer!’ en de man op den uitkijk seint naar de machinekamer: ‘Stop stuurboord - volle kracht achteruit de stuurboordmachine - volle kracht vooruit de bakboordmachine.’

De kop van 't schip begint zuidwaarts te draaien. Maar weer stoot een grondzee tegen 't roer, - weer vliegen de golven over de achtersteven en werpen het middenscheeps op de palen van de pier. - Dan luid-schaterend van vreugde rollen ze terug.

‘Maak de zeilen los van de reddingbooten!’

Maar de stortzeeën slaan geheel over 't dek, ze kunnen niet bij de sloepen komen, en binnen enkele sekonden zijn ze vergruisd.

Nu voor 't eerst verschrikt, vliegt de stuurman op de brug en vraagt den kapitein zijn verdere bevelen: ‘Ga, zegt de held, die sterven gaat, ga naar beneden en laat allen, bemanning en passagiers, reddingboeien aandoen.’

De bemanning gaat omlaag en volvoert het bevel; ze helpen de passagiers bij 't omdoen van de reddingboeien.

Maar ze sluipen weer nader de loerende golven en voeren den kapitein en den loods in de diepte mee...

_* * _*

[p. 411]

Aan wal, al zijn er geen seinen gegeven, is de nood van 't schip gezien.

De reddingboot is uitgezet, gevolgt door een andere, met Roomsch Katholieke priesters en doktoren.

Telkens voortgaande, telkens teruggeslagen, naderen ze 't schip, dat al in 't midden kraakt. Ze dragen allen reddingboeien, de priesters reddinggordels over hun kleed.

Eén oogenblik door een uit een geweer geschoten lijn, krijgen ze voeling met het voorschip... een van de stuurlui grijpt de koord, maar 't anker van de reddingboot wordt losgerukt - dan breekt het voorschip los van de achtersteven en zinkt met al de opvarenden weg.

Ook de boot met de priesters wordt teruggeslagen, maar hoog heffen ze de ciborie en wijden voor de dooden de zee!

A.W.S.v.L.