Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1907

[p. 382]

Deemoed

I

Ik voel hoe elke dag met nijdig-korten snak
iets uit het teere rukt van mijne liefste droomen,
en 'k ben op stroom der uren, die geleidlijk loomen
naar mist-vergrauwde vert, als log-ontredderd wrak.

Ik heb zooveel gehoopt, ik heb zooveel in stil
geheim van eenzaam denken prachtig op zien bloeien.
Ik zou op barren grond een keurgewas doen groeien
door veie kracht van liefde en almacht van mijn wil.

En nu?...'k Heb niets volbracht van wat ik wenschte. Ik sta
nog aan 't begin der baan die leidt naar verre landen.
Geen zegen dauwde op 't neerstig wroeten mijner handen.
En telkens keer 'k, verdwaald, terug vanwaar ik ga.

Maar wat Ge doet is goed, mijn God. Ik ben hier niet
om trotsch in vlammend licht van zomerzon te stijgen.
Al wat Ge doet is goed; en zeegnend zal ik nijgen
als bij het onweerswaaien 't zachte zuchtend riet.

Gij zijt de éénge, Gij, de waarheid, Gij, de weg.
Naar U komt alles weer wat Ge állen hebt gegeven.
Ik, 'k ben de krankste kranke in 't U ontsprongen leven,
ik, die in de avond zacht uw zoete name zeg.

Gij zijt de boom in bloei, ik ben de tak, verdroogd.
Gij 't hemelblauw waarheen 'k als trage vogel vleugel.
Gij zijt de menner, voor wiens losse of strakke teugel
ik willig wend of keer, al naar 't uw macht gedoogt.

Voor U dan ook die dagen, dor en droef, en ruw
ontrukkend wat me lief is, lijk een moeder kindren.
Voor U de hoop die 'k treurig uur na uur voel mindren;
't verleden, 't nu, het morgen, álles is voor U,

[p. 383]

 

Voor U de ootmoedsvrucht die heerlijker gedijdt,

 

al naar Ge de oude struik der driften wilt versnoeien.

 

Mijn eenge wil is naar uw eeuwgen wil te groeien,

 

en zelfs het doode hart wordt eens uw vuur gewijd.

II

God, uit de kranke borst, waarin het leven groeide
als kostbre geurenbloem, hebt Ge alles forsch gerukt.
En nu 'k na 't stormen over 't harte blijf gebukt,
zie 'k een onheelbre wond waar 't vroeger fleurig bloeide.

En tóch, hoewel het licht der dagen dof vervloeide,
en 'k op mijn langen tocht slechts doornen heb geplukt,
tóch, hoewel 't avondt, voel 'k mij vreugdig, en verrukt
zie 'k donkre kim beglansd als nooit bij morgen gloeide.

Ik voel hoe gansch die afgrond in mijn borste, hol
na 't pijnlijk scheuren van 't geworteld leven, vol
vertroostend lieven stroomt uit uw ontfermend wezen.

O wondre hemelweelde in schaamle als ik ben!
Dank, dank voor al die smart, o Heere, die 'k nu ken,
en waarom ik U loof en lief als nooit voordezen.

Constant Eeckels.