Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1907

[p. 380]

Heidebeelden^(*)

Op 't heuveltipje wenkt een nieuwe hut,
Gekneed uit zonneschijn en brokkelklei,
Met rieten kapje tegen 't weer beschut, -
Krijtwit, koket, als op een schilderij.
De heide ligt voor 't deurken ingedut,
Gestrekt in 't purper van haar zomersprei.
En op het nokje, door den wind geschud,
Waait, klaterziek, een bontgesmukte mei!

Daar staan de duinen van mijn heimaatland,
Bevallig schimmend in een watten smoor
En door een zilverlek der maan gerand.
Zij komen mij als zwanemeisjes voor,
Die rond de kimmen dansen, hand in hand,
De weiden en de natte bosschen door,
Gejurkt, geschort met ijle fladderkant,
De dorpen cirklend in hun sneeuwig koor.

Ik weet niet of ik waak dan of ik droom...
Die vreemde klaarte ginds, is dat een veen?
Die zwartgevlerkte schim, een denneboom?
Hoe naar die wolkensfinxen om mij heen!
De boekweitakker blankt als melk en room;
Geronnen bloed ontlekt den kiezelsteen.
Heel ver, - hoor! - valt een torenklank, heesch, loom.
Plots ijl ik wakker... en ik ween... ik ween!...

(*) Vorm der Siciliane.

[p. 381]

IV. De Zavel

 

Mij lacht alom de gulle zavel tegen:

 

Op 't mollig tuimelbedje van het kind,

 

In laaiend roode kuilen langs de wegen,

 

In krijtwitte arabesken tusschen 't grint.

 

Hij hakt de bosschen door met gladde vegen,

 

Straalt ieder oog, van op de duinen, blind,

 

Wolkt op en bloesemt neer als gouden regen, -

 

Een weelde, die men nauw in Peroe vindt!

Hier woon ik midden in het goudazuur!
Wanneer ik 's morgens door de ramen zie,
Wanneer ik in de kruiden hurk, - azuur!
Wanneer ik droomend naar de duinen vlie,
Of breede reigerwieken volg, - azuur!
Het rimpelveen, waar ik den louw bespie,
De rook die door de dennen kurkt, - azuur!
Alom azuur! Niets dan azuur! azuur!...

Lambrecht Lambrechts.