Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1907

[p. 10]

Aan zee

I

Gedoken ligt de verre zee

diep in de duisternis. 't Is nacht!

Maar hoor het kalme ruischen van

haar golven gaan, geheim en zacht!

en zingen staag hun lied

van nachtelijken vreê...

en gansch mijn ziel zingt meê.

Onzichtbaar duikt de wulpsche stad

in zwarte duisternis. 't Is nacht!

Maar hoor ontroerend streelen haar

sirenenzang, vervoerlijk zacht!

doch schrijnend met het heimwee van

een nooitgevonden vreê!

mijn menschelijk hert wil meê.

Bevrediging baart 't ruischen van

die ongeziene zee,

en laat mijn ziele stijgen tot

de oneindigheid van rust

in God.

Verlangen wekt het schrijnen van

't wellustig wereldwee

en 't wil mijn hert vervoeren tot

de bodemlooze diepten van

bedwelmend zingenot!

Kom, laten wij te ruste gaan,

't is nacht, en morgen slaan

vervroomd weer hand en hert

aan 't zaligende werk.

Kom, laten wij 't betooverend rag

der nachtsche droomen varen.

Vaartwel, gij, vredige baren!

Vaarwel, nieuw Sodoma!

en morgen schenkt Gods blijde zon

ons weêr een helderen dag.

[p. 11]

II

Het avondt stil. Wijduitgemeten ligt
de grijze waterplas in 't vale schemerlicht.
Geen deining meer, geen golven. Moede en mat
strekt ongerept de zee, met schuim beklad.

Te ruste is alles. In een dubbele stoet
te ruste gaan er geesten, kwaad en goed,
en in het ruim een zacht gezoef houdt aan,
daar zij, heel ver, hun luchte wieken slaan.

[p. 12]

III

De winden steken op!

Aan 's hemels donkerblauw,

vaalwit en grauw

de schiere wolkenvendels varen:

het schuim, een witte kam

wild wentelt aan den top

der donkergroene baren;

in zwellende getij

zoo varen ze al voorbij

de kabelvaste sloep en rytmisch lekken

den glimmig zwarten boeg

die ongeduldig rent,

reede om in zee te trekken.

De visscher beent aan boord

en tijgt op 't spannend touw

om, moegepraamd, zijn anker los te lichten.

Gespannen vangt het zeil

den stoot der winden en

de grimme baren zwichten.

De stierman stapt aan 't roer

en staat, zijn schuine boot al mennen,

de vuist om 't roer gevaamd,

beschouwend kalm en groot

het ongedoevig veld dat zij berennen.

De wind raast in het zeil,

de taaie masten kraken,

en, zoo de meeuwe vlucht

al nauw de golven raken,

zoo klieft de gladde kiel

de baren vast intween

en boord en man en mast

duikt in de verten heen.

Vaart, visschers, vaart mij wel

en God zal voor gevaren

op zijn onveilig spoor

het onvast schulpken sparen

daarop gij roekeloos waagt

uw al te onlustig leven.

Vaartwel! en keert weerom,

want veel zijn weggebleven.

September 1906.

Caesar Gezelle.