Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1906

[p. 458]

Bij stillen nacht

Nu dat de zon den weerschijn veler smarten
teer wegdroeg in haar bloeddoordropen kleed,
en onder rustgewelfden trans de harten
der droeven stillen van het daagsche leed,
zijn weelde mij die diepe sterrendreven,
waardoor mijn ziel in vrome eenzelvigheid
hoog uit mag spannen hare blanke reven,
blij badend in deze avondheerlijkheid.

Hoe stil, hoe schoon! Zooals in tempelwanden
bij consecratie, hangt de kalmte wijd
in 't zijig-zachte doomkleed neergespreid
op beekbespoelde weide en loome landen.
En roerloos tegen 't donker diepe staan
mysterievolle bosschen, - duistre duinen
van eene onzichtbre zee - en door hun kruinen
stijgt, schuchter pinkend, 't rose licht der maan.

Straaloogend rijst aldoor in klammen trans
haar maagdlijk beeld. Onklare staven vloeien
door leliewitte wolken, en vergroeien
- traag smeltend in het bevend kuisch geglans -
tot openstaande straten, of vervagen
in bontbevlokte wolkskens, spelend om
de reine nenufar, die teeder dragen
de blauwe rimpels van de hemelkom. -

Log-loom stijgt uit de luchtvallei naar boven
een vallensvaardge wolk, en baadt den kam
in 't licht dat afstroomt door haar diepe kloven,
- een vlottend sneeuwgebergte - en vale vlam
borduurt de donkre flanken los geschoven
uit blauwdoorvloeid geboomte, waar 't refrein
van nauwgezongen smart- en passiestroven
der menschheid, neuriet nog in 't blaêr-gedein.

[p. 459]

 

Daar schuift ze stadig vóór het tanend licht

 

wier stralen machtloos om haar boorden klampen,

 

of hangt ontplooid voor mijn verbaasd gezicht

 

't mysterie-tafereel van 't eerste kampen

 

der star, die eindlijk door den langen nacht

 

met triomfantelijke vonken vaarde,

 

en 't al doorsprietelend, de bange klacht

 

stil streelde van de barensvaardige aarde.

 

 

 

O eeuwge klaarheid, God! 't moe-peinzend hoofd

 

doorgolven duistere gedachtenstroomen

 

om 't weten uwer Schoonheid ons beloofd,

 

en die, omneveld, de oogen steeds ontkomen,

 

toch onweerstaanbaar oog en harte trekt

 

door 't licht dat spranklend uit uw heerlijk Wezen,

 

als open rozen in den tuin ontrezen

 

van 't menschenbrein, hoopvolle lachjes wekt;

 

 

 

tot, bij den laatsten polsslag, onze krachten

 

aan flarden rukken 't rag der bijsterheid,

 

en wij, o ziel, mijn ziel, den langbetrachten

 

uitbortelenden gloed dier Majesteit

 

blij binnenhupplen, die ons zal doorzonnen

 

met al den luister van zijn heerlijkheid!...

 

Nu heeft het licht de duisternis verwonnen,

 

volmondig straalt de mane-zoetigheid.

 

 

 

En traagzaam drijft ze 'lijk eene avondzwaan,

 

de breede blauwe vlerken volbesprinkeld

 

met parelende starren, die verpinkeld

 

ontvallen hier en daar in 't deinend slaan

 

der vêeren. Blauwte, al blauwte waar mijn oogen

 

nu keeren, dat zijn machtig-hooge bogen

 

wijd uitspant om den diepen wereldtuin,

 

en neerweegt op der boomen looverkruin.

 

 

 

Een rimpellooze stroom vol blanke tonen

 

ontwelt de kuische lippen van de maan,

 

hel tintlend om haar schoon hoofd hangen aan

 

de hemelkoepel vele gloriekronen.

[p. 460]

 

En door de goudbeglansde ruimte rijst

 

een stralenzegen op het altaar neder

 

der aarde, die met sluimerzangen teeder

 

en wierookblauwen mist den hemel prijst.

 

 

 

O diepte!... Lieven, die met maagdenstatie

 

rondwandelt op den golfslag van het licht,

 

dat heél uw wezen thans doorzont met gratie,

 

en voor uw oog een heerlijk vergezicht

 

van vrede ontsluit, mijn goede, die de slapen

 

omkranst met hemelrozen, uwen geest

 

aldoor verzadigt in de liefde-agapen

 

van 't eeuwig zonbeglansde hoogtijfeest;

 

 

 

Zijn 't dan uwe oogen die me tegenlonken

 

in 't zuiver-zacht gestraal der starrenvonken?

 

en 't in-vroom wonder lied, dat in mijn hart

 

met zoete melodiën de klacht der smart

 

hóóg bovenruischt, - maar, vreezend voor ontwijden,

 

nu mijn devoot geluk niet luide door

 

durft zingen - is 't een weerklank van de blijde

 

muziek, die bloemenzacht rijst uit uw choor?

 

 

 

Ik voel mijn ziel hoog boven 't menschlijk klein

 

door 't raam van haar bouwvallig huis ontheven,

 

nu 't eindloos diepe op vlugge vlerk doorzweven

 

en groot 'nen stond en héel gelukkig zijn.

 

En dage weer een dag van zeurig leven,

 

en kieme 't leed bij schuine zonneschreven...

 

hoe spreekt me toch met vrome teederheid

 

die maanbeglansde blauwe heerlijkheid!

 

 

 

Joz. De Voght.