Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1906

[p. 333]

Mijne tortel

I

Mijn mijmerzieke duif, 't eenzelvig leven
slijt ze in den wellust stiller eenzaamheid;
ze draagt den zwarten halsband, schoon gedreven
in 't blanke van haar pluimen-maagdlijkheid.

Als door de in-blauwe lucht uit stralendreven
de warmte gulpt, dan hangt ze wijd-gespreid
om 't donzig lijf haar vlerken uit als reven,
en blij-oogt, badend in de zonnigheid.

Dan hoor ik haar gezwollen keel ontvluchten
teerstil roekoeken, als een diep verzuchten
naar onbegrepen liefde en verre landen.

En 'k zie ze, in 't stralen van den roodgeranden
oogbol, en 't blinken van haar blanke veeren,
ik zie mijn zuiver-schoone tortel geren.

II

Nu rust ze, glurend op den rooden gloed
die van de wolken druipt langs breede banen,
of stervend daar de zon haar glorievanen
ontvallen laat, beklonterd met haar bloed.

Ze rekt den lieven slanken hals, en groet
- kirrend 'nen laatsten keer - met onvoldanen
wellust, die karmozijnen stad wier lanen
zij niet bekent, wier schoon zij niet vermoedt.

En roerloos zit ze, in 't opgezwollen dons
gehurkt, met luikende oogen nu te droomen.

Eene effen-roode straal glijdt over 't brons
der wolken nog om haar uit wijkende verten.

O Tortel, onbewust schoon beeld der vromen!
O glorie-diepte, Stad der duifsche herten!

Joz. De Voght.