Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1906

[p. 278]

Vergeten

Hoe eenzaam staat ge daar midden die doode pracht
van remonstransengoud en helle flonkersteenen
in leege kerke waar geen lievend hart u wacht,
en urenslagen droef om uw verlaten weenen.

En zelfs de zonne zakt en schemert, moe geschenen
nog mat op bleeke heilge' in goud- en purperdracht.
Het weemlend kaarsevuur dat wijflend naar u lacht
blijft eenig nog als 't laatste glimmen is verdwenen.

Och, arme, eenzame God, die allen weten hier,
en tòch niet weten, en onachtzaam levend, schier
niet kennen in het teerste en uiterst van uw minnen!

Och, arme, eenzame God!... En ik, die niets bezit
dan 't kleine, schamel hart, en 't gansch u gevend, bid,
en schuchter troosten wil, en weet niet hoe beginnen...

Constant Eeckels.