Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1906

[p. 276]

Lijdensweek

Hoe vreemd om 't logge kruis dat somber purperdoek,
de arme Christus hullend in gedurig duister,
wars worstlend in de kerk met wijflend wijkend licht.
Hoe vreemd, hoe treurig in dien stillen, kouden hoek,
't beklemde aâmgehijg en 't vreezend-zacht gefluister,
een klacht die, als benauwd voor gróoter rampe, zwicht.

En al die menschen, roerloos knielend voor het kruis,
en allen starend op naar wat ze niet ontwaren
maar weten achter 't doek, 't gemarteld lijf, doorwond,
gegeeseld en geschopt door 't brutte beulgespuis,
't gekroonde hoofd geknakt, en stijf-geklodde haren
van bloed-doorweekten baard om droog-vervelden mond.

En de armen in ontfermend goed-zijn ver gebreid,
gekneusde voeten woest aan ruwen boom geklonken,
en wijde wonde in beenge borst naar 't open hart;
verdoofde oogen starend strak in eindloosheid
naar zwart gewolk waarin de zonne is gezonken,
gesmoord door zware nevels van verkropte smart.

Het is of ze door 't stil dat log en laag hangt aan
't wegdoezelend gewelf zijn klagen hooren smeeken
en 't krimpen van zijn leden in onduldbre pijn,
of ze allen 't drijven hooren van zijn zerp getraan,
en 't zwoegen zijner borst en 't trage troppend leken
van 't laatste lauwe bloed langs ongevoelig schrijn.

Deemoedig bukken hoofden, nu ze schor en diep
een lange zucht uit brekend harte hooren hijgen

[p. 277]

 

die bevend door de holle kerkebeuken sluipt,

 

nu 't was of arme moeder heur geliefde riep

 

die koud, verkrompen hangt in huivrend doodenzwijgen,

 

waarin het laatst geleef met siddrend licht verstuipt.

 

 

 

Hoe ledig in die ruimte, en hoe eenzaam naakt

 

dat outer zonder bloem of licht, en langs de muren

 

die beeldenrij met bolle oogenballen, strak.

 

Hoe eendlijk 't klokgeklep, gedoofde schrei, geslaakt

 

door jammerenden tijd bij 't voordren van de uren,

 

herhalend smartelijk zijn laatste stervenssnak.