Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1906

[p. 277]

Kastanjeboomen

Ik groete u, groenend looverkruid
dat weeldrig uit de takken spruit

in de eerste lentedagen;

met sap en zonnigheid gevoed,
gij, jeugdverblijd, herleven moet

na 't wilde wintervlagen.

De stemme, die van 's Heeren hand,
in 't dorre en doode beenderland

het leven weer deed treden,

voer door de naakte stammen heen,
en door de bruine boomenleên

kwam spannend sap gegleden.

Dra staat uw kruin alree gereed,
ter lentefeest, in 't groen gekleed,

o mijn kastanjeboomen,

en vreugdig wiegt uw blarenkrans
vol vogelzang en zonneglans

in 't lustig lente-komen.

De dagen gaan. Het meidagweert;
het zonnetij is weergekeerd

langs gouden wolkenbanen;

het straalgeweld zijn banden breekt,
op elken tak een wimpel steekt,

een blanke sterrenvane.

Me dunkt ik zie alree dien kuif,
dat witte, weemlend bloemgewuif

in 't blozend morgenlonken,

als 't zonnelicht, gesproet, gevlekt,
de druppels van de blaren lekt

en giet uw kruin vol vonken.

[p. 278]

 

Zoo meengen blijden zomerdag

 

ik rustend aan uw voeten lag

 

in 't lommer van de blaren,

 

en 'k zag door uwe kruinenpracht

 

de helgerande wolkenmacht

 

door blauwe heemlen varen.

 

 

 

Toen zijt ge schoon; maar't najaar komt

 

in 't land gestormd en raast en bromt

 

door de oudgedaagde tronken;

 

het wil het al te niet gedaan,

 

gaan plundren en omverreslaan,

 

van dolle vreugde dronken.

 

 

 

Geen bolsters meer en merkt mijn oog,

 

geen groeiend, groenend loofvertoog,

 

maar rosgedroogde blaren.

 

Het rukt en snokt en weg van hier,

 

mijn blikken uit, in 't stormgegier,

 

zijn ze alle weggevaren.

 

 

 

Met hoofd en armen blootgesteld,

 

verweerloos tegen 't vriesgeweld,

 

daar treurt ge droeve boomen;

 

gestorm is 't dan van 't windgevaart

 

dat huilend door uw takken waart

 

lijk nare winterdroomen.

 

 

 

Maar God is daar die 't al behoedt,

 

die 't leven weerom wekt en voedt

 

in blijder lentedagen,

 

en elk jaar zult ge in 't groene staan,

 

lijk nu en weer aan 't groeien gaan

 

en bloem en blaren dragen.

Lentemaand, 1905.

Aug. Van Cauwelaert.