Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1906

[p. 174]

Van vroeger

Komt, goede kinders uit te vroeg verbloeide dagen,
komt, lieve vrouwen uit de bleeke schemering,
en sprei voor 't moede hoofd het donzig-weeke leger
van zachten deemoed en van zoele erinnering.

Een lucht van zomervelden welt uit uw gewaden.
Het hijgen uwer borsten is een lievend lied.
En 'k ga weer in het licht naar 't blauwende verschiet,
en 'k hoor weer zingen in het groen langs mulle paden.

U ken ik, lieve ure, met uw heimlijk staren
van diepe glanzen-oogen waarin 'k, als weleer
de apostel, 't heerlijke des hemels kon ontwaren.

U ken ik, goede uur, bevallig bloeiend tusschen
de vele kleinen, rozeschoon en lelieteer,
me zaalge weelde van de eerste zielekussen.

U ken ik, rustige ure, balsemende vrede
met vage glimming van verwazend avondrood
en tragend klokgeklep der aardsche englenbede.

U ken ik, vreemde ure met uw peinzende oogen,
wanneer de ziele moe op droomenstrooming vloot
en goede, oude boomen moederteeder bogen.

U ken ik, stille ure, met uw weemoedsnevel
en ietwat vreezend turen van uw doffen blik
en 't bange suizelen van biddend hartgeprevel.

U ken ik, treurige ure, in donkre. diepe lanen,
waarin het schreien smoort en sidderende snik,
en zwarte grond weerbarstig blijft voor zware tranen.

[p. 175]

 

U ken ik, och, u ken ik allen béter, uren,

 

opeengedrongen, schamel, met die groote smart

 

in oogen die zoo smeekend in de mijne turen.

 

 

 

U ken ik, droefst nog onder stervensdroeven. Arme,

 

verschopte vrouwe, mager in het lijdenszwart.

 

Kom, kóm, dat ik aan koude borst u warme.

 

 

 

Maar állen lief ik u, ja, állen. Sprei nu zacht

 

voor hem die u ontving en teelde en kozend kuste

 

het goede, donzig leger, dat hij vredig ruste.

 

En zing het lied nog eens dat hem zoo dikwijls suste,

 

dat hij nog even zonnedroome in den nacht.