Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1906

[p. 176]

Avond

Onwillig wijkt het licht in peinzend avondzwart
en zwakke kwijnend stilt het ruw rumoer der dagen.
Het waait zoo koel en goed uit zwaarbewolkte vert,
ontfermend zacht gestreel voor ongetrooste smart,
en weeïg staart een sterre door de logge lagen.

Wat er nu worden zal? Wie er nu komen wil?
Zal 't duister brengen wat de zonne nimmer gaf?
Is soms de avondwind zoo vredig en zoo kil
omdat hij even wiegde in verschgedolven graf?
En in de sterre een traan door goede geest geweend,
meelijdend met den arme die hier zoo alleent?

Is dat het angelus of is een 't doodgelui?
Het bidt zoo ver, zoo vaag, zoo bibberend deemoedig.
Is het een lokgelach van vreemde liefde, goedig
het arme harte roepend dat zoo schreiend snakt
om licht, wijl vroegen avond norsch en narig zakt?

Hoe wijd, hoe wereldwijd... De nacht... De sterren sterven
n sombre wolken, schuivend trage, trage voort.
't Wordt kouder, banger nog; en over brake erven
is 't loome luiden in een langen snik gesmoord.
Vreemd soest de stilte om, een bleek, onvatbaar gonzen,
of in een groote kerke voor 't bebloede kruis
vele oude vrouwkens traag-herhaalde vader-onzen
voor arme dooden momm'len... Miserere... Hoor
ze preevlen 't miserere... miserere... rere...

Is dat voor hem wiens diepe groeve gapend wacht
ginds in verlaten hei?...

Schuw schicht een vledermuis,

onzeker zwenkend langs het oude, stille huis,
het holle, koude huis... Weer weg.. Alleen... De nacht...

Constant Eeckels.