Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1905

[p. 441]

Professie

Daar ligt de wereld met haar wee-lach thans
verschopt...

- Eens, wars van heur ijskoude kussen,

daar zij mij aanglom met heur klaterglans,
kwam ik, zoo schuldbevracht, Maria, tusschen
uw knechten luistren naar uw Hooglied. Toen,
in weifellicht van koorlamp, noodde een stemme
van paars-bebloeden Martlaar mij ten zoen,
alwaar 't zijn borst slechts maagden lust te klemmen:
't was of mijn hart, op zoek naar havenrust,
met heimwee-zeilen langs bloedroode baren
wou koersen naar een ongekende kust....

Ontboeid is 't anker nu om af te varen.
Hoog wuift ten masttop van mijn liefdebark
het vlaggekruis 't Land van belofte tegen;
door 's werelds zondvloed drijft mijn eenzame ark
- een wrak - op schuimbesneeuwde waterwegen.
Als lotusbloem in blauwend hemelmeer,
lonkt, met heur lach mijn blanke vaartkleedije
omstreelend, reeds de Zeestar op mij neer...

- ‘Maria, 'k voel langs mijne slapen glijen
met zegenend gebaar uw moederhand:
zóó wil ik weg naar 't bruiloftsmaal der mijnen,
waar 't Martellam om hunne lenden spant
een leliekleed, naar 't zoetste der festijnen....’

Fr. Ludovicus Blomme,

o.s.n.

Averbode.