|
| |
| |
| |
| |
Van over ouds (Vervolg)
De speleman
's Avonds op de markt en in de
gerstenbier, bezijds z'n voeten,
En hij vlocht z'n vlugge vingers
door het spannig snarenspel,
dat z'n gulden harpe bromde,
Lustig zong hij en z'n kele
zwolg en zwol in 't groen gestraal
van de volle mane, lijk de
gorgel van 'n nachtegaal.
Rond hem, op de lippen van de
menschen, speelde 'n blij gelach
en de jongens klepten hun sandalen
't Lied was te einden en z'n harpe
trilde stervend uit en zweeg.
Dorstig greep hij naar de kan en
smekkend trage, dronk ze leeg,
| |
Fakkeltocht
Al de gildemannen stonden
op den kouter en het licht
hunner vette fakkels striemde,
langs hun bleuzend aangezicht.
| |
| |
Door de groene boomen puilde
dikke rook en te einden zat,
op 'n rilden mast met wimpels
aan, 'n dinglend terrevat.
Duizend keersen brandden, boven
in de sterkte en hun geglans
glimde rond de zwartgebekte
negge, lijk 'n perelkrans.
Ginder schoot 'n vlugge vierpijl
sissend uit den vestingwal
in de lucht omhooge en sprong in
stukken, met 'n knetterknal.
En 'n bui van vonken daalde en
stortte nere in gouden gruis,
lijk geborsten sterren, op het
schaliedak van 't schuttershuis.
| |
De weerd
's Middags, voor z'n herberg, stond de
weerd te zweeten, slekkevet
en hij had 'n kroes met bier in,
bij hem, op 'n stoel gezet.
Langs z'n dikke kropperskele,
stak de wollen voering uit
van z'n open wambuis, lijk 'n
schaakberd, wit en zwart geruit.
Met z'n korte vingers, greep hij
de oore van z'n kroes en stoop,
dat het mierlend bier gedurig,
op z'n leedren muilen droop.
Smekkend dronk hij. Rond z'n neuze,
purper lijk 'n rijpe pruim
en gezwollen, bleef 'n natte
witte ring van plakkend schuim.
| |
| |
Zuchtend liet hij dan z'n lichaam
en hij wuifde, met z'n mutse
langs z'n leutig Bacchussmoel.
| |
Schutters
In hun gildhof, zaten schutters,
onder 't laaiend zonnevier,
rond 'n tafel en zij dronken
groote kroezen schuimend bier.
Hunne koning, die in 't grasperk,
lijk 'n reuze, vóór hen stond
uit z'n leedren koker, snakte 'n
pijl, met roode vleren rond.
in z'n taaie vuisten zat,
trok hij, dat de buigers spanden
lijk de hoepels van 'n vat.
In de zwarte schaduwstriepe,
rond z'n hoed met gespen aan,
neep hij dichte 'n ooge toe en
mikte en liet de snare gaan.
Al de schutters keken scherrig,
hellend over hunnen stoel
en de pijl, met roode vleren,
zat te daavren, in den doel.
| |
De Ruiter
Vóór het stadhuis, reed 'n ruiter
en z'n rilde, stalen zweerd
rammelde in de schee en kletste,
langs den zadel van het peerd.
Z'n verniste, spaansche leerzen,
bleven gapend, rond z'n roode
spanderkousen open staan.
| |
| |
Langs z'n bruingebrande wezen,
leekten vette druppels zweet
en. bij schoten, blies de wind den
zijden rug op, van z'n kleed.
Met den teugel rond z'n vuisten,
snoerde hij z'n peerd en wrong,
dat het schuim, in witte vlokken,
langs 't gebit te bigglen hong.
En de veder, die van achter
vastgestekt zat, op z'n hoed,
lijk de wimpel van 'n schuite,
wentelde in den zonnegloed.
| |
Te Wapen
Vóór de tafel, knielde 'n vrouwe
met heur wezen wit lijk krijt
en de zon, in 't open venster,
schong op 't wollig vloertapijt.
Rond de pikkels van 'n zetel,
aan 'n welstren zadelsnoer,
hing 'n verschgeslepen dagge,
met 'n echt van perelmoer.
Buiten relden al de klokken
met geknars van stalen sporen,
dreunde langs den steenen trap.
Lijk 'n losgeschoten boge
sprong de vrouwe recht en stond,
door het venster, in de zonne,
neer te kijken naar den grond.
Zilte tranen puilden, in heur
lange wimpers, plakkend nat
en de trommels raasden, lijk 'n
dondervlage, door de stad.
| |
| |
| |
Voor den slag
't Leger knielde. 'n Grijze priester
door 'n blauwe wierookwolk,
stak het zilvren toonstuk, kruiswijs,
op en neder, boven 't volk.
En alleen 'n woud van pijken,
met vergulde troetels aan,
bleven, op den kouter, blinkend
in de zonne, rechte staan.
Uit de stramme kerketorens
van de bronzen klokken, trage
In de verte stonden peerden
en zij staken hunnen kop,
neiend door de zachte franjen
van de zijden vaandels, op.
Uit de sterkte sloeg 'n rook van
buskruid, met 'n roode vlam
en de branding beukte, langs de
wallen, lijk 'n oorlogsram.
| |
Uitval
Veerdig lag de vlote met gespannen
en 'n bende spaansche ruiters
reed ontstuimig langs de zee.
De ijzers van de peerden bokten
en de mannen zwoeien, tierend,
hunne bloote zweerden rond.
Roodgegloeide bommen zoefden,
schuinsch omhooge en, in de duinen,
schetterde er trompetgeschal.
| |
| |
Trage zwenkte 'n oorlogschip en
helde strandewaart en schoot.
In 'n wolke zand en schelpen
rolde 'n ruiter stokkedood.
Ginder verre stortte 't brandend
lijk 'n toorts in 't hemelsblauw.
| |
Aftocht
Uit den zeeslag, over nachte,
kwam 'n oorlogschip gevlucht,
met gescheurde zeilen op, die
flapten langs de purper lucht.
Lijk 'n afgekraakte sparre,
hing de groote mast gesplet
en de leege vaten buskruid
waren rond de schans gezet.
In 't geschemer van de mane,
lijk 'n beeld, stond de admiraal,
boven op de brugge, met z'n
kolder aan van blinkend staal.
Al z'n mannen, zwart lijk duivels,
liepen barvoets over 't dek
en, van uit de diepe luiken,
woei 'n geur van brandend pek.
Twee geketende, ijzren ankers
ploften nere, met 'n zwaai,
lijk de klauwen van 'n valk en
't schip lag vaste langs de kaai.
| |
Rouwe
Onder 't eeuwig licht, dat in den
choor, 'n weeke klaarte smeet,
knielde 'n weduw, op 'n bidbank,
met 'n slepend rouwekleed.
| |
| |
Treurig galmde, in de donker
en zij dook heur wezen, met de
tippen van 'n zwarten strik.
Bij heur stond 'n slanke knape,
met z'n vuist, tot aan den duim,
in z'n gordelriem en op z'n
lippen, beefde vlokkig schuim.
Hij verkropte 't grievend leed, diep
in z'n kele en, langs z'n kin,
hing z'n glimmig, pekzwart haar af,
De appels van z'n gloeiende oogen
keken sterling, op den grond
en hij vribbelde, in z'n vingers,
z'n fluweelen mutse rond.
| |
De Pest
Langs de donker strate, lag 'n
lichaam, op 'n steenen bank
en, van uit de keldergaten,
welde 'n sterke, reeuwsche stank.
Haastig, door de groene verte,
met z'n wezen, wit lijk was,
stapte 'n pater, die 't officie
van de dooden luidop las.
Vóór hem, in de wulpsche zachtheid
liep 'n jongen, barvoets, met 'n
vetten fakkel in z'n hand.
Boven, in den zoelen hemel,
zwom de mane voort, die bleek,
lijk 'n mager tooverhekse,
langs de ticheldaken keek.
| |
| |
En in 't zwarte lommer van de
spitse gevels, vluchtte 'n hond,
met 'n langen menschenschinkel,
gapend in z'n muile, rond.
| |
De Pelgrim
's Nuchtens vroeg, 'n grijze pelgrim,
moe van verre reizen, zat,
snorkend op 'n bank, te slapen,
vóór de poorte van de stad.
Langs z'n uitgemergeld wezen,
bruingeweekt van 't zilte zweet,
woei 'n witte baard, tot in de
kappe van z'n bovenkleed.
Knoblig sleepte 'n geeselkoorde,
en, in 't wakke zand gevallen,
lag z'n esschen wandelstok.
Boven, langs de dikke wallen,
overgroeid met ieftegroen,
blies 'n wachter, in den koelen
morgen, op z'n schel klaroen.
Diep in 't Oosten, rees de zon en
verfde 't mager wezen rood
van den afgebeulden pelgrim,
die, verwonderd, wakker schoot.
| |
Boetveerdigheid
Op de tichels van z'n kluize,
lag 'n monnik neergeknield,
die z'n mager armen, rond 'n
steenen kruis gesloten hield.
Aan 'n nagel hong 'n geesel
en er droop 'n warme vloed
roode perels, langs de knobbels,
lijk 'n rozekrans van bloed.
| |
| |
Uit de bogen van 't gewelf, in
naakte schorren toegeleid,
lijk de kelders op 'n kerkhof,
viel 'n natte killigheid.
Half gedoken stond 'n doodskop,
in den hoek en loerde scheel,
naar de snakegeluw tanden
van z'n grimmig bekkeneel.
Lijk 'n herte, dat benauwd is,
tikte 't uurwerk, in den gang,
en, ter kerke, zuchtte 'n slepend
koor, den Dies irae-zang.
| |
Schaakspel
's Avonds, achter 't linnen windschut,
twee gestrenge paters, bij 'n
druipend waslicht, aan het spel.
Tegen 't schaakberd, op de tafel,
met 'n hoornen snuifdoos nevens
en 'n rooden zakneusdoek.
't Kampte. De elpenbeenen stukken,
dreigend vóór malkaar gesteld,
kruisten lijk 'n legerbende,
't wit en zwart gevierkant veld.
Een der paters, zenuwachtig
dreelde rond z'n gladden kin
met z'n lange mager vingers
en misschoof z'n koningin.
Hij verloor en, monklend, gaf 'n
kopergroenen slechten duit
en de winner, wederjonstig,
stak z'n hoornen snuifdoos uit.
| |
| |
| |
Kerstnacht
't Sneeuwde. Vóór het klooster brandde 'n
vette toorts en 't roodgestraal
spruitte gloeiend, langs de steenen
moerpilaren van 't portaal.
Binnen, op 'n houten schrage,
deels bewimpeld door 't geplooi
van 'n reesem gildevlaggen,
stond 'n kribbe, vol met hooi.
Al de paters knielden neder,
plat ter aarde, in 't heiligdom
en de lector, zoekend, droei de
zijden van den psalter om.
Lijk 'n afgezant des Hemels,
bij de kribbe, 'n engel zat,
met papieren vlerken aan en
zwoei z'n walmend wierookvat.
En de kleine missedieners
zongen met hun helder stem,
die schalmeide door de beuken,
voor het Kind van Bethlehem,
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd