Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1905

[p. 207]

Van over ouds

Ut pictura poësis,
Hor.

Nieuwjaar

Langs de strate, door de mane,
toen de klokke twaalve sloeg,
stapte 'n soldenier, die op z'n
buik, 'n dikke trommel droeg.

Bij z'n linker heupe, stak de
beenen hecht uit van 'n priem
en z'n esschen trommelstokken
zaten in z'n schouderriem.

En de zolen van z'n leerzen,
met verstaalde nagels rond,
stampten lijk 'n vollersmolen,
op den hardgevrozen grond.

Met z'n rugge naar den wind, die
huilend langs de gevels blies,
stond hij stil en sloeg z'n stokken
over 't spannend trommelvlies.

't Zwaar geroffel tusschen d'huizen,
rolde lijk 'n wagenvracht
en de groene vensterruitjes
trilden, in den kouden nacht.

De Gast

Over nachte, met z'n baard vol
ijzel, kwam 'n vreemde gast,
vóór 't kasteel en greep den stalen
klopper van de poorte vast.

[p. 208]

 

Heftig dreunde z'n getrommel

 

door de logie en 'n knecht.

 

die, verzonken in 'n zetel,

 

lag te snorken, wipte recht.

 

 

 

Geeuwend droei hij 't springslot open

 

en de wind, die binnenschoot,

 

blies, in éénen asem, op den

 

luchter, al de keersen dood.

 

 

 

't Vlammend rijshout knarsde lijk 'n

 

mager ratel, in den heerd

 

en de gast wreef, langs z'n handschoen,

 

't dampig vocht af van z'n zweerd.

 

 

 

Met versteven vingers, haakte

 

hij z'n krage los van hermelijn

 

en de knecht schonk hem 'n volle,

 

zilvren schale, warmen wijn.

Op Jacht

In 'n warmen pels gewikkeld,
reed 'n jager met 'n slee,
door den sneeuw en, nevens hem, z'n
bruine brakke draafde mee.

't Peerd verschrikte. 't Klauwde steigrend
in de grauwe lucht en snoof,
dat z'n asem, lijk 'n wolke
door z'n neuzegaten stoof.

In het groene maangeschemer,
rechte naar 'n sparrebosch,
met z'n steert, die zwaaide lijk 'n
kwispel, vluchtte 'n schuwe vos.

En de jager greep z'n koopren
horen en hij tuitte erin,
dat z'n dikgeblazen kaken
puilden, rond z'n kouden kin.

[p. 209]

 

Keffend sprong de brakke opzijds en

 

wipte, door 'n elzenhut,

 

met heur natte snuffelneuze

 

neder, in 'n waterput.

Kolveniers

Zeven kolveniers, op reke,
lijk de ganzen, langs den boord
van 't vervrozen vestingwater,
stapten, zonder spreken, voort.

't Sneeuwde. Hunne wollen mantels,
over hunnen hals gedraaid,
lagen, zacht lijk hermelijn, met
witte vlokken volgezaaid.

In de verte laaide 'n wachtvier
met 'n bende ruiters rond
en de rook sloeg, langs de pooten
van de peerden, in den grond.

Boven, uit de dikke wallen,
met gebekte tanden op,
lijk 'n zage, stak 'n toren
z'n besneeuwden kegeltop.

Rondom zwierde 'n kavezwarte
kauwe, met 'n schraal geschreeuw
en de kolveniers verdwenen,
in de stilte van den sneeuw.

Tuischers

's Avonds late, zat 'n koppel
tuischers, met vernesteld haar,
in 'n kelderkroeg te doblen,
bij 'n koopren kandelaar.

Langs de trappen, lag de baas in
slape en gaapte en uit z'n mond,
leekte 't kwijl, lijk keersedruppels,
rekkend nere, naar den grond.

[p. 210]

 

Een der tuischers dronk gedurig

 

groote teugen brandewijn

 

en hij knorde, grimmig, achter

 

ieder smete, lijk 'n zwijn.

 

 

 

Door z'n knien gezonken, stond hij

 

rechte, met z'n aangezicht,

 

blinkend in de warme klaarte,

 

boven 't rozig keerselicht.

 

 

 

Hij bekeek z'n laatste stuivers

 

en hij gooide, met 'n vloek,

 

z'n gestopte steenen pijp, in

 

duizend stukken, langs den hoek.

De Waker

Langs den waker, die, bij nachte,
boven op den toren stond,
vloog de mist, lijk schapenwolle,
door den zwarten hemel rond.

Onder hem, versmolten in de
duisternissen, lag de stad
en de regen goot de schalien
van de kerkedaken nat.

Ginder hooge, 'n vette toortse
flakkerde in den wind, die woei,
dat de vlamme, lijk 'n slange,
rond de torenpijlers droei.

Met geknars van ketens, rammelde
in de diepte, 't wekkerspel
en de waker niesde en trok z'n
kappe neer van ottersvel.

In 'n boognis, zat 'n hond te
lonken, op 'n lammervacht
en z'n oogen blekten groene,
door den donkergrauwen nacht.

[p. 211]

Doodvonnis

Vóór de vierschaar, op 'n bank gebonden,
lag 'n moordenaar,
met z'n teenen, door z'n kousen
en verstreuveld verkenshaar.

Bij hem zat de beul te wachten,
met z'n hozen overkruist
en hij droei z'n happe, lijk 'n
kinderratel, in z'n vuist.

Bibrend laaide 'n hooge waskeers
in de stilte en langs den hoek,
op 'n lezenaar van koper,
praalde 'n Evangelieboek.

't Vonnis was geveld. De geile
moordenaar, die rechte stond,
op z'n lange knikkebeenen,
jankte lijk 'n poedelhond.

Rillend door z'n deluw lichaam,
liep de kilte van het graf
en de beul neep, met z'n vingers,
't snuitsel van de waskeers af.

Mei

In 't begijnhof klepte 't klokje en
ieder zilverlichte klop,
lijk 't gerinkel van 'n romer,
welde in 't avondduister op.

Scherrig, door de donkergroene
kerkeruitjes, lijk 'n schicht,
schoot de koperroode straling
van 'n veunzend olielicht.

Langs de linden, blies de wind, van
tijd tot tijd, 'n koel gezucht
en 'n sterke geur van bloesems
hing lijk balsem, in de lucht.

[p. 212]

 

Ginder, bij het draaien van de

 

strate, rond 'n houten kruis,

 

op den lochtingmuur gemetseld,

 

zwom 'n dikke vledermuis.

 

 

 

Uit de verte, door 't geschemer

 

van den kalken maneschijn,

 

trilde, lijk 'n engelharpe,

 

hier en daar, 'n clavecijn.

Speldewerk

's Morgens, in heur kuische kluize,
met 'n witte pijpkornet,
zat 'n zuster en heur lippen
prevelden 'n vroom gebed.

Vóór heur lag 'n speldewerk vol
stekkers, lijk 'n everzwijn
en de wind, in 't open venster,
speelde met de stropgordijn.

Buiten, in de grijze verte,
stond 'n schubbig kerkedak,
dat z'n scherpe tinne, hooge
boven de ander huizen stak.

In de frischgedauwde stilte,
wierd het oosten rozeklaar
en 'n bende musschen tjilpten,
op 'n groenen druivelaar.

De eerste zonnestralen priemden,
langs den toren van de kerk
en der zusters vlugge vingers
draafden, over 't speldewerk.

Ten uitkante

Boven op het dak gevlogen
van 't kasteel, in 't hemelblauw,
met z'n steert vol oogen, thoope
lijk 'n waaier, zat 'n pauw,

[p. 213]

 

En 'n kudde schapen, blatend,

 

met 'n dikke wolke stof,

 

draafden, in gespannen drommen,

 

door de wegels van den hof.

 

 

 

Op den vijver, in de verte,

 

roeide 'n stille palingboot,

 

trage, lijk met reigervlerken,

 

door het vreugdig avondrood.

 

 

 

Langs den oever stond 'n freule,

 

die 'n wijde fraze droeg

 

in gepijpten kant en wenkte

 

naar den verren boot en loech.

 

 

 

Heure tanden, hekeldichte,

 

blekten wit lijk druppels melk

 

en zij snoof den balsemgeur, die

 

borrelde uit 'n leliekelk.

Tweegevecht

Twee gespoorde ruiters stonden
in 'n donker sparrebosch,
nevens hunne peerden recht en
haakten hunne mantels los.

Heftig trokken zij hun lange
degens, uit de leedren schee
en betastten, met den top van
hunnen duim, de scherpe snee.

Dan begon 't schermutslen en de
stalen wapens, op malkaar,
schampten af en kruisten weder
lijk de beenen van 'n schaar.

Een der vechters weerde mis en
kreeg 'n koude lemmersteek,
door de voering van z'n opgesloofde
mouwen en hij week.

[p. 214]

 

Hij vernestelde in z'n sporen

 

en hij tuimelde, ongedeerd,

 

lijk 'n kegelspel omverre,

 

langs de pooten van z'n peerd.

Vrede

Uit de wapenzale keken
twee vriendinnen, naar het wiel
van de zonne, dat, in 't Westen,
door 'n purper wolke viel.

Hun gekronkeld haar, in vlechten,
waaide om hunnen hals en gleed,
lijk 'n wrong van zijdedraden
nere, langs hun zomerkleed.

Vóór hen, lijk 'n donzig kussen,
lag 'n hazewind op loer
en hij vaagde, wuivend met z'n
kwispelsteert, den eiken vloer.

Buiten, over 't vijverwater,
vloog 'n reiger uit het riet
en er speelde 'n horen, ver in
't dreunend woud, 'n jagerslied.

Op 'n tafel, langs de wanden,
in den rooden zonneschijn,
pronkte 'n koppel groene romers,
boordevol met rhijnschen wijn.

Kermis

't Was in Juli. Langs de strate, 'n
peerdeman, te vluchte reed,
door de zonne, met 'n vaandel,
dat z'n plooien opensmeet.

't Zot gebabbel van den beiaard
bamde en, rond den torentop,
droei 'n bende duiven, schroefwijs,
in den blauwen hemel op.

[p. 215]

 

Ginder met z'n krijschend snaartuig,

 

zat 'n kreuple vedelaar,

 

vóór 'n herberg, op 'n ton, in

 

't lommer van 'n kriekelaar.

 

 

 

Al het volk, in bonte drommen,

 

danste zingend om en sprong,

 

dat het zand, met dikke wolken,

 

langs den boom te zwemmen hong.

 

 

 

En de peerdeman, van verre,

 

door het stof en door 't geschreeuw,

 

zwoei z'n geluw vaandel, weg en

 

were, met den zwarten leeuw.

Intrede

Lijk de donder, langs de straten,
stapten, vóór des prinsen stoet,
twintig trommelaars, met elk 'n
pauwenpluim op hunnen hoed.

Witte en blauwe vlaggen droeien,
achter hen, lijk in 'n kolk,
boven, uit 'n zee van koppen,
door 't gewemel van het volk.

Uit de nauwe vensters, met gereesemd
eikenloof gepint,
hingen sluts, lijk roode tongen,
raaide wimpels, in den wind.

Op 'n donzig zijden kussen,
groene lijk 'n hulsteblad,
droeg 'n jonge knape, plechtig,
de oude sleutels van de stad.

En de prins zat, lijk genageld,
boven op 'n stampend peerd,
dat gestadig zweepte, langs z'n
gouden dekkleed, met z'n steert.

[p. 216]

Hoogmis

In den choor, die met 'n woud van

vlaggen, overlommerd was,

viel, van hooge, 'n gulden klaarte,

door het brandend vensterglas.

De eerewachten, vóór de zitsels,

staken den geslepen top

hunner zweerden, lijk den weerlicht,

naar het tabernakel op.

Al de grijze gildedekens

stonden recht en horkten dan,

stijf lijk steenen beelden, naar het

Evangelie van Sint-Jan.

Twee bazuiners bliezen, dat 't gedreun,

tot in de beuken sloeg

en 'n koude rilling, ginder

door de roode wimpels joeg.

't Was gedaan. De menschen dromden,

met 'n zoeten wierookgeur,

naar de zonne toe, die blekte

door de wijde kerkedeur.

(Wordt vervolgd)

Om. K. De Laey.