Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1905

[p. 54]

I
Avondlandschap

Vol droomen rijst een rij van zilvere wilgen
Die ginder in de dumstering wegdoezelen.
De groote zonne zoent ze nog heel zoet,
De moede wind streelt labberend nog hun haar,
Dat op en neder wuift en heimelijk roert
In wonder spel van bonte licht en wriemeling.
En tusschen-door de stammen ligt te rusten
In sluimerende vree het mooie landschap:
Daar rechts is 't gouden meer aan 't blikkerflitsen
Vol schilfers, schuivend uit de roode zon;
En verder in de schaduw van de boomen
Heft 't diepe meer, met heimelijk bevend schromen,
In groene handen op zijn donkere borst
De blanke bloemen van zijn maagdelijkheid.
Zóó ligt daar sedert eeuwen de ‘oude Schelde’
En streelt den voet van 't Marnixen-kasteel,
Dat midden van de bruine beukeboomen
Daar statig stil-staat in gedaagde grijsheid,
Terwijl zijn rondgepinde hoeketorens,
Als stoere wachters uit voorbijen tijd,
Te kijken staan met groote donkere oogen
naar al die middeleeuwsche heerlijkheid.