Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1905

[p. 537]

Lenteliederen

Nu is zij weergekomen! Ja 't is zij

de schoone! Zie hoe zij de schoonheid brengt

met armenvollen bloesems die ze schenkt

lijk zon, opdat niet één nog droevig zij!

Zie welk een kroon ze'op 't bleeke voorhoofd lei

van d'ouden tijd die, blij, heur heeft gewenkt

en toont de glimlach van een hoofd dat denkt

als tegengroet die 't blonde kind hem zei.

En juichend in de voorjaarszonne stort

ze gansch heur leven uit in breed geluk

en weent niet als 't verspreid wordt in den wind.

Dan, argeloos, naïef gelijk een kind,

slaat zij geheel heur eerste liefde stuk

als zij van Lent' tot rijpe Zomer wordt.

1903

't Is avond. Hoor! in 't witte lente-zwijgen

klinkt, dof, opeens het brommend klokgeluid

heel ver, en blaast de stille liefde uit

van hen die in dat uur naar vrede hijgen.

Er vaart niets door de wit-bebloemde twijgen

dan 't klokgebrom dat 'k weet niet wat beduidt;

het is of het de verre dood beluidt

van bleeke sterren die lijk perels zijgen.

Nu, groote, diepe stilte! Maneglans

omhult hoog-lichtend heel het donker blauw

en gansch de hemel is één sterrenkrans.

En schooner nu staan al de lenteboomen

zoo roerloos-stijf in 't lichtend grauw

grijs-wit, alsof ze blij zijn dat ze droomen...

1903

[p. 538]

III

 

De perzikboom bloeit wuivend in het goud

 

gestraal van eenë ondergaande zonne,

 

wier glinstring met haar eigen bloed gesponnen

 

de bloementrossen breed omstrengeld houdt.

 

 

 

- Zóo is mijn ziel, veel zonnedagen oud,

 

heur eigen droom met bloesembloei begonnen

 

om eens bleek te gaan sterven in het woud

 

van rust gezoomd door avond-horizonnen.

 

 

 

En in den avond wuift mijn boom bij poozen

 

en strooit rondom zijn roode bloemendood

 

gelijk een kostbaar blood, een al te broze

 

 

 

genieting. - Maar ginds zinkt de zonne, groot

 

gelijk een wereld, en de grondelooze

 

ontwolkte lucht is lijk heur glorie rood.

 

1904

 

 

 

Jan Van Leenen.