Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1904

[p. 478]

Madona Mia

Ave Madona!...

Ze woont niet hoog en schoon
in wijde woon
met koninklijke kroon
van zwart-zwaar haren,
maar in het lindehout
is haar gebouwd
een huis gewelfd met goud
van bleek-bruin blâren.

Ook meisjes heeft ze niet
noch ze geniet
het zangerige lied
uit fijne snaren, -
maar om haar zonnig huis
gaat stil en kuisch
in koor het zacht geruisch
der lindeblâren.

Ze woont er gansch alleen, -
en verre omheen
rijst niet één huis van steen
maar bosch en sparren;
zij heeft geen koepeltrans
noch glorieglans,
niet dan haar perelkrans
met twalef starren. -

[p. 479]

 

Haar hoofd is niet getooid -

 

en ongeplooid

 

valt haar wit kleed, want nooit

 

heeft zij gedragen

 

een ander majesteit

 

dan zuiverheid,

 

die in haar werd geleid

 

vóór de eerste dagen. -

 

 

 

En waar ze sneeuwwit gaat

 

in dit gewaad,

 

golft ook een blauw sieraad

 

haar lenden neven;

 

dat is haar sluierband

 

door maagdenhand

 

uit zacht-satijnen kant

 

duurzaam geweven.

 

 

 

Waar mijn Madona treedt

 

in 't wit blauw kleed,

 

niet één is, die niet weet

 

in geene landen,

 

dat immer, zonder fout,

 

zij samenvouwt

 

en op haar boezem houdt

 

haar beide handen.

 

 

 

_* * _*

 

 

 

Ze woont niet hoog en schoon..

 

zij heeft geen kroon

 

van diamant-ydoon

 

voor zich gekozen;

[p. 480]

 

zij was een zuivre bruid:

 

in 't bloemenkruid

 

zocht ze niet anders uit

 

dan zuivre rozen.

 

 

 

Het tuin, haar toegeleid,

 

is niet zeer wijd;

 

toch staan op allen tijd

 

in twee amforen,

 

balrozen aan heur voet,

 

met in hun gloed:

 

‘Madona, wees gegroet,

 

Gij uitverkoren!’

 

 

 

Nooit staan ze dor en flauw,

 

maar daaglijks trouw

 

gaan ze op in frisschen dauw

 

en geurzaam gloeien,

 

en wat zij altoos doen,

 

blauw, rood, wit, groen,

 

lazuur, sneeuw, vermiljoen,

 

is roze-bloeien.

 

 

 

Ze woont niet in de pracht

 

van wereldsdracht,

 

en wordt nauw aangedacht

 

van rijke menschen...

 

Haar zijn slechts armen vroom;

 

in hare woon

 

die komen met aroom

 

van vele wenschen.

[p. 481]

 

Zij komen werkensmoê,

 

haar huis hier toe,

 

wel wetend, wat en hoe

 

zij zullen vragen...

 

Madona, hoog-gegroet,

 

wees, wees hun goed

 

met gulden overvloed

 

voor kwade dagen...

 

 

 

O! zoo dit land, niet groot,

 

hun tarwe en brood,

 

hun olie baarde en bood,

 

veel graan liet laden,

 

hun hart U, diep en fijn,

 

zou dankbaar zijn

 

in alles wat is zijn,

 

in dank en daden!

 

 

 

_* * _*

 

 

 

Waar mijn Madona gaat

 

in wit gewaad,

 

dat is een dageraad

 

van zilvren zangen;

 

dat is een middagpracht,

 

waar weelde lacht,

 

dat is een blauwe nacht,

 

star-vol gehangen.

 

 

 

Van al den lenteroem,

 

lied, beek en bloem,

 

is geen toch, dien ik noem

 

schooner en vromer...

[p. 482]

 

Ook is mijne Madone

 

een schoone zon,

 

zooals er nooit opgong,

 

in geenen zomer.

 

 

 

Of staan in gansch de ruimt'

 

met sneeuw beschuimd,

 

bewinterd en gepluimd

 

de groene dennen, -

 

wanneer ik hààr bestaar,

 

kan ik slechts hààr

 

gansch onbezoedelbaar -

 

Madone! - erkennen!

 

 

 

Naar U, mijn firmament,

 

mijn ziel zich wendt

 

bij donkrend dagen-end

 

om stil te turen;

 

en altoos onverwacht,

 

ziet ze in de nacht

 

van haar devoot gedacht

 

nieuw starren gluren.

 

 

 

Want Gij - niet wij, niet wij! -

 

Madona, Gij

 

waart van vóór dag en tijd

 

door Gods genade

 

in maagdlijkheid gehuld -

 

en ongeduld

 

bleef U de vaderschuld

 

en schand en schade...

[p. 483]

 

Nu legt mijn blij gemoed

 

dees rijmengroet

 

aan Uwen rozenvoet,

 

Moeder Maria!

 

Leg Uwe hand op mij,

 

opdat ik vrij

 

van smet ga zooals Gij,

 

Madona mia!

 

 

 

Tom Bruce.