Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1904

[p. 367]

Het water

Nu ik hier eenig sta op den verlaten oever
der zwarte wereldzee, en door de zware stilt'
van moedeloozen nacht alleen de hijging bibbert
der moewe borst waarin 't verlangen stormig gilt,
nu 'k voor me zie die eindelooze hobbelgolving
van baar na bare, bollend breedbewogen naar
de verte die ik eens in dagenglans zag glimmen
en op wier doodsche zwart ik nu vertwijflend staar,

nu zie ik nog eens weer wat in den gouden glans
der liefde, opgezond aan blauwe hopelucht,
geworden was uit vage morgendschemeringen.
Ik zie de baren schuimend hupplen op kadans
van machtig eeuwenlied, wijl hoog de wemelvlucht
der witte meeuwen zwenkend wiekt in wijde kringen.

Weer zie 'k de trotsche vloot der zware kielen op
de deining wiegen van het dartelende sop,
de zware viermastkielen, koortsig uitgereed
voor lange, verre reis naar onbekende landen.
Weer hoor ik de herhaalde, blije jubelkreet
der schepelingen als de vloot het anker licht.
Ik zie het groetend weemlen hunner vele handen
wijl hij door broezend zog de koers ter kimme richt.

[p. 368]

 

En dan zie ik langs slanke masten breed ontplooien

 

de blanke reuzenzeilen van het machtig willen.

 

Ik zie ze door de bries van wild begeeren zwellen

 

en hoor de zware kielen krakend siddertrillen.

 

Ik zie ze even onder 't jagend jachten hellen

 

om dan in rechte lijn ter horizon te snellen.

 

 

 

Zie, o zie ze allen glijden over 't bruischend water

 

opdobbrend door het eeuwig deinen der gedachten.

 

Zie zeilen scheurend bollen, zie aan blauwe verte

 

het schemerend geroos van 't wondere verwachten.

 

Zie vlugge vogels vlerken om de hooge masten

 

in schitter-goudgelaai der zonnetintelingen.

 

Hoor 't kwatsend golfgeklonsel breede begeleidend

 

het overwinningslied van 't blije bootsvolk zingen!

 

 

 

Ik volg ze allen tot ze bleek in lieven lach

 

van lokkende, onbekende werelden vervagen.

 

Maar aan de verre kimme der beloften zie 'k

 

van heel den trotschen vloot geen enkle kiel meer dagen.

 

Het gouden is getaand en weggezompt in 't nevelige

 

misten van het avonden der tijden.

 

En treurig bibbersnikt de klutseling der zee,

 

of bleeke schepelingen in de diepte schreiden.

 

 

 

Constant Eeckels.

Uit den eerlang te verschijnen bundel: Heimwee.