Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1904

[p. 366]

Vrede

Hoor in den zomeravond, na het koortsig hijgen
der dagen, goede ruste donzig zachte zijgen
om alle moewen in heur week gevouw te wikkelen
wijl tintelende puntjes 't peinzend blauw betikkelen.

Om ons wiegt weelderig het zaligende zwijgen.
We voelen wereldvrede in onze borsten stijgen
en hemelgoedheid beven door verjongde leden.
En de eindelooze stilte suizelt vage om ons
als 't ver verwijderd, flauw verwisschend stemgegons
van oude vrouwkens, preev'lend hunne avondbeden.

Hoort gij hoe zuiver schoon, hoe teer de stilte taalt?
Hoort gij hoe ze in de vredeluchte nachtegaalt
en spreekt van 't vreemde lieve uit verre wonderlanden?
En hoe ze 't kloppend hoofd, zoo ziek naar zachte rust
met zoele luwing aait, met zoete monden kust,
en heete wangen streelt met weeke vrouwenhanden?

O, zachter, adem zachter bij het dikker duisteren.
Het is zoo vezelteer dat ongesproken fluisteren
waarin we niets van 't ruwe menschelijke hooren.
't Zijn onze zusterzielen die elkaar ontmoeten
en met hun hemeltaal elkander bevend groeten
in 't nieuwe, heerlijk licht uit zwarten nacht geboren.

En sterren stralen stil... Geruischloos baren baren...
Hoor 't groeien van de bloemen, 't zwellen van de aren,
en 't vruchtenworden in het schaduwkoel der blaren.
Hoor.......