Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1904

[p. 364]

Miserere

I

Het deurke van het witte huizeke blijft dicht.
De bloemen in de potjes welken neer, vergeten.
Schril krast de weerhaan op de spille, en door de reten
van groene vensterluiken sprietelt bleekend licht.

En op het hobble wegje ligt voor 't stille huis
een kort uitarmend kruis
van ruwe roode steenen,
waarop de zware lekken uit versleten goot
dofpletsend weenen
‘dood.... dood’....

De ongeboren bloemkens bibbren in de knopjes;
en kleine kinders steken schuw de blonde kopjes
bijeen, en fluisteren zoo heimelijk, zoo bloode.

Heel verre jankt een hond.... De late bieën gonzen,
En rimpelige oudjes preevlen vaderonzen,
want in het witte huisje strakt een lieve doode.

II

Ver, achter 't kale bosch, zakt loom de zonne, dof,
en bloedt heur laatste bloed van wrangen stervenswrevel.

Uit modderige aarde groezelt grijze nevel
heel traag, heel traag omhoog... En takken ruischen, of
ze litanieën bidden met een vaag geprevel.

[p. 365]

 

De roode schimming vlekt een vale, vochte schijn

 

op witte muren waarop zwart de wingerd adert.

 

In 't hofke bibberen de struiken, ruw ontbladerd,

 

en nauw geboren bloemkens, nog zoo jong, zoo klein,

 

liggen gebroken neere, zompig vuil bemodderd.

 

 

 

En dieper zakt de zon... En valer taant het rood

 

gesching. Een korte kwak kwekt watrig uit den sloot.

 

Fijn schrilt een vledermuis die schichtig ommefloddert.

 

 

 

Hoor hoe uit 't verre dorpje traag de klokke bampt,

 

en gauw verstikt in 't grauw dat zwoelig-zwarter dampt,

 

en om 't gesloten huisje zware rouwing rampt.