Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1904

[p. 361]

Drieluik

Voor Pastor Hugo Verriest⁽¹⁾

(1) Mijnheere Pastor,
Eenige maanden geleden, vroeg notaris Persyn mij tegen 15^den Oogst, 't een of 't ander rijm of onrijm voor een letterkrans, welke UEd. tot hulde moest aangeboden worden.
Daar het mij niet mogelijk geweest is, op gestelden vervaldag aan zijn vriendelijk verzoek te voldoen, ben ik gelukkig hier die onvrijwillige nalatigheid te mogen herstellen.
Nu onze Koninklijke Vlaamsche Taalkamer UEd. tot briefwisselend lid verkozen heeft, zou het betamen uwen lof te zingen op pindarische wijze, want dit zeer geleerd genootschap zetelt bij voorkeur, boven de kruinen van den steilen Helikon. Pegasus evenwel, met zijn sterke vleugels, dient enkel flinke ruiters en, uit vreeze voor duizelachtigheid, ben ik verplicht beneden te blijven bij simpel dingen van over ouds. Alzoo eilaas! zal ik bitter weinig academisch zijn, doch daarentegen misschien Horatius verwijt ontgaan: majores pennas nido.
Om. K. De Laey.

De ruiter

Vóór het stadhuis reed 'n ruiter,
en z'n rilde stalen zweerd
rammelde in de schee en kletste
langs den zadel van het peerd.

Z'n verniste spaansche leerzen,
met vergulde sporen aan,
bleven, gapend, rond z'n roode
spanderkousen, openstaan.

Langs z'n bruingebrande wezen
leekten vette druppels zweet
en, bij schoten, blies de wind den
groenen rug op van z'n kleed.

[p. 362]

 

Met den teugel rond z'n vuisten

 

snoerde hij z'n peerd en wrong,

 

dat het schuim in witte vlokken,

 

langs 't gebit te bigglen hong.

 

 

 

En de veder, die van achter

 

vastgestekt zat, op z'n hoed,

 

lijk de wimpel van 'n schuite,

 

wentelde in den zonnegloed.

De weerd

's Middags, vóór z'n herberg, stond de
weerd te zweeten, slekkevet
en hij had 'n kroes met bier in,
bij hem, op 'n stoel gezet.

Langs z'n dikke kropperskele,
stak de wollen voering uit
van z'n open wambuis, lijk 'n
schaakberd wit en zwart geruit.

Met z'n korte vingers greep hij
de oore van den kroes en stoop,
dat het mierlend bier gedurig
op z'n leedren muilen droop.

Smekkend dronk hij. Rond z'n neuze
purper lijk 'n rijpe pruim
en gezwollen, bleef 'n natte,
witte ring van plakkend schuim.

Zuchtend liet hij dan z'n lichaam
nere zakken, op den stoel
en hij wuifde met z'n mutse
langs z'n leutig Bacchussmoel.

[p. 363]

De pelgrim

's Nuchtens vroeg, 'n grijze pelgrim
moe van verre reizen, zat
op 'n steenen bank te slapen
vóór de poorte van de stad.

Langs z'n uitgemergeld wezen,
bruingeweekt van 't zilte zweet
woei 'n witte baard tot in de
kappe van z'n bovenkleed.

Knoblig sleepte 'n geeselkoorde
rond z'n kemelharen rok
en, in 't mulzig zand gevallen,
lag z'n esschen wandelstok.

Boven, langs de dikke wallen,
overgroeid met ieftegroen,
blies 'n wachter, in den stillen
morgen, op z'n schel klaroen.

Diep in 't oosten rees de zon en
verfde 't mager wezen rood
van den afgebeulden pelgrim,
die, verwonderd, wakker schoot.