Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1904

[p. 181]

In piam memoriam
Hendrik Sermon

Eenige weken geleden benoemde de Zuidnederlandsche Maatschappij van Taalkunde, waarvan hij zoowat dertig jaar geleden een der stichters was geweest, den heer Hendrik Sermon tot haren ondervoorzitter. Niemand zou gedacht hebben, zoo frisch en fleurig was hij gebleven, dat Sermon reeds zijn 71^e jaar was ingetreden. Zijn onverwacht afsterven, op 2ⁿ Oogst, zal alwie ooit met den vriendelijken en verdienstelijken man in betrekking was, smartelijk getroffen hebben. In hem verliest de Vlaamsche beweging een van haar wakkerste voorstanders. Alleen de ouderen die onzen strijd te Antwerpen nog hebben medegeleefd in de roemrijke jaren '60, of de jongeren die studie hebben gemaakt van de geschiedenis dier woelige tijden, kunnen beramen welk Sermon's aandeel is geweest in den Vlaamschen ontvoogdingskamp. Hoe genoegelijk wist hij, onder vrienden, zijn herinneringen uit die dagen nog eens op te halen. Met al wie in onzen taalstrijd of in de ontwikkeling onzer jonge letteren een rol heeft gespeeld, was hij bekend geweest, met zeer velen bevriend. Wie kon, ten andere, den dienstvaardigen en onbaatzuchtigen Vlaming niet lief krijgen, eens met hem bekend? Hoe levendig en pittig wist Sermon, dat het een lust was, te vertellen van Conscience, van De Laet, van Vleeschouwer, van dien armen Johan van Rotterdam, van Verhulst, van Mathot, van de Snieders en de Van Rijswijcks. Zonder te ver moeden wie hen op die oude geschiedenisjes onthaalde, hebben de lezers van ‘Dietsche Warande’ een paar maal gelegenheid gehad mee aan te zitten, onder het praatuurtje. Uit afl. 9 van den vorigen jaargang herinneren ze zich stellig nog wel het

[p. 182]

sappig relaas over de inhuldiging van de Congreskolom, waar de arme Moyson zijn beruchte cantate voor gedicht had, met haar koor voor de Vlamingen:

Dupa duporum

et in saecula saeculorum.

En onlangs weer bracht afl. 5 van dezen jaargang het geschiedenisje van Verhulst en Mev. David-van Peene (blz. 514). ‘Staroger’, een nieuwe deknaam bij de collectie vroegere, waaronder Sermon rechts en links zijn kopie de wereld instuurde, was voornemens nog dikwijls, af en toe, dergelijke tooneeltjes uit den goeden ouden tijd van de Antwerpsche herleving op te halen; hoe jammer, dat hij naar 't voorbeeld van Rogghé, er niet toe heeft kunnen besluiten ‘Gedenkbladen’ op te stellen! Innig bevriend met Vleeschouwer, hielp hij, na den dood van dezen eenigen ‘Reinaerdier’, nog gedurende enkele maanden zijn weekblad ophouden. En wat al tijdschriften die na eenige jaren bloei, door den nood der tijden aan 't kwijnen vielen, en ten slotte gestaakt moesten, heeft hij, on-ontmoedigd, helpen stichten, helpen volschrijven, zijn bijdragen haast altijd onderteekenend met ondoordringbare schuilnamen. Het Nederduitsch Overzicht, in de jaren '50, Noord en Zuid, waarvan hij van '62 tot 67 hoofdopsteller was, de Vlaamsche School, Reinaert de Vos, later de Nederlandsche Dicht- en Kunsthalle, het Belfort, de Vlaamsche Kunstbode, telden hem alle onder hun medewerkers. En daarenboven hebben we hem benevens een drietal Vlaamschgezinde kampschriften, verscheidene werken over geschiedenis te danken.

Van Sermon's twee zonen, beide naar 's vaders voorbeeld wakkere en werkzame flaminganten, ontviel hem de jongste, Andries, kort na het verlaten der hoogeschool, waar Tijd en Vlijt hem onder zijn flinkste leiders en het wakkere studentenblad Ons Leven hem onder zijn beste medewerkers geteld hadden. De zware beproeving wist hij te dragen met de gelatenheid van een sterken Christen. - Geb. te St. Pieters Leeuw, in 1833, had Sermon aan de Normaalschool te Lier het diploma van

[p. 183]

onderwijzer verworven, als leerling van Van Beers, en studiemakker van Van Droogenbroeck. Later richtte hij te Antwerpen een boekhandel in, en was vele jaren lang leeraar aan St. Norbertusgesticht. Dit jaar vervulde hij het ambt van Bestuurder der Koninklijke Vlaamsche Academie. Ruste zijn ziel in Gods vrede, en blijve zijn aandenken alle Vlamingen duurbaar.