Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1904

[p. 143]

Lijdensdorens

I

Nu drijven de uren duister door den droeven avond
en weven grauwe wasem om het groote kruis.
Nu sluipen ze allen stille door de breede beuken
uit donkre diepe hoeken van het bede-huis.

Ze drijven aarzelend, en vlotten grijsbeneveld
om 't neergewelkte hoofd, en streelen zacht, heel zacht
het magere gezicht waaruit de doffe oogen
zoo bange brekend blikken naar den sombren nacht.

En schuchter nijgen ze naar ongelaafde lippen,
en drukken vochte monden op hun droge korst.
En bevend bukken ze, en kussen, kussen weenend
de bloedig breede wonde der gezwollen borst.

Dan, als de klokke eendlijk glast door 't dijze donker
sluipt weer een nieuwe ure heel voorzichtig aan,
en zoent de droge mond, en zoent de breede wonde,
en blijft met de andre zusters om de lijder staan.

De avond wordt tot nacht... De nacht zoo koud, zoo ledig,
waardoor de trage drup van 't hartebloeden tikt
De nacht zoo eenzaam stil voor de onbegrepen doode.
De nacht, waardoor heel zacht het urenschreien snikt.

[p. 144]

II

Droef glijden dagen langs de grijze lijdenslucht
en ruiselt smartenregen langs verlaten banen.
Droefhijgt door treurgeboomte zware weemoedszucht
en tokkelt het gedrop der bibberende tranen.

Droef krimpen dagen in het grauwe nachten, ver
opdonkrend aan de lage kimme, zonder ster
uitflikkrend tusschen smalle, diepe wolkenreten.
Alleen het zwarte zwoelt van zwaaromrouwd vergeten.

En dagen worden weer met grijze lucht en traan-
gedrop, en siddren weer in nachten weg als vroeger.
En trage vordert op de lange, leêge baan
naar 't verre donkre einde de arme, moeë zwoeger.

Het wordt soms zoo benauwd in wijdomklemmend stil
dat in zijn kranke borste iets ópgiert als een gil.
die huilt om wat hij verre weet en wil bereiken,
en altijd, altijd in de nevelen ziet wijken.

Het wordt zoo donker soms dat hij niet verder dorst
en krachtelooze zinkt op ruwe, koude steenen.
En 't wee orkanend woedt in afgebeulde borst
om 't rusteloos gedwaal en 't hopelooze weenen.

O God, gij die hem traag door dag en nacht ziet gaan,
och, recht hem als hij valt op de verlaten baan.
Och, geef dat hij voor u, om u geduldig lijde,
en, buigend 't zieke hoofd, uw naam gebenedijde.