Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1904

[p. 597]

In piam memoriam Jan Fr. de Block

Dien naam neerschrijvend, gevoel ik andermaal met droefheid in 't herte, hoe waarlijk de vriendschap in 's menschen leven op een' boom gelijkt, die, naarmate hij ouder wordt, dag op dag van zijne blâren verliest. De adem der dood is zulk geweldige wind! - Jan Fr. De Block werd te Puurs den 13 December 1858 geboren, en hij ontsliep er met de stichtendste godvruchtigheid in den Heer op den 12 April 1904. De achtbare man was griffier van het Vredegerecht ter plaatse, voorzitter van het St-Vincentiusgenootschap, enz. Hij behoorde tot eene der eerzaamste familiën van Klein-Brabant; doch wat zijn' naam in het hert van ons volk prentte, was zijne gulle inborst, zijn begaafd woord en zijn onvermoeibaar streven tot handhaving onzer heiligste rechten op het gebied van taal en godsdienst. Zijn woord was levendig, want gevoelig was zijne ziel; het was treffend, want het putte voedstof uit ernstige kennis en studie; het was bezielend, want het borrelde uit een rondborstig gemoed, en wat uit het herte komt dringt ook in de herten; het kronkelde langs geene kromme wegen heen, het luisterde naar geen eigenbaat, en daarom ja dat zijn redenaarswoord op onze volksvergaderingen als 'n zonne was, die de groote waarheden welke hij op maatschappelijk gebied verdedigde, met hellen glans overgoot en verwarmde, en des ook verstaan, waardeeren en beminnen deed. Wie geheugt zich niet deze of gene plechtigheid, waar zijne geestdriftige rede den geestdrift had opgewekt? Maar eilaas! de ziekte, al had zij op zijne zielskracht geen vat, slaagde er al te ras in de krachten zijns lichaams te knakken, en, evenals zijn nog diepbetreurde vriend en metgezel op zoo menig Vlaamschen landdag, gouwraadsheer P.A. D'Hooghe van Niel, bezweek hij in den bloei der jaren. Zulke vroegtijdige dood grijpt diep in onze ziel, en zoude er al te sombere gevoelens opwekken, wisten en ondervonden wij niet, dat de hoop de eerste belooning

[p. 598]

is van hem die gelooft, en putte de Christen geene sterkte uit den godsdienst wiens, waarheden hem verlichten en de duisternissen der dood zelven doen opklaren. - Groot was de toeloop van medeburgers en vrienden, die op Vrijdag 15ⁿ April, bij den plechtigen lijkdienst van den dierbaren afgestorvene, eene laatste hulde, een wel verdienden tol van dankbaarheid aan den gevallen strijder kwamen bewijzen. Het deed me vooral deugd het wakkere studentenvolk rondom zijne vlagge geschaard daar te ontmoeten, want de vlagge der vaderlandsche jonkheid had hij helpen ophijschen, hij de wakkere van het allereerste uur, dien de Kerk nu onder de schaduw van het Kruis, haren standaard, te slapen leî. O wat al herinneringen bij die lijkbaar, als men, na dertig jaren, de eerste vriendschap herdenkt en de zalige stonden samen gesleten op de nauwelijks afgebakende baan des levens. Die indruk zit nog diep in de ziel, en, bij het gevoelen er van, schreef ik deze eenige regelen ten afscheid van den braven makker uit de studiejaren, van den koenen strijder voor godsdienst en tale, van den vromen Christen in het burgerlijk leven. Ten afscheid, ja, voor 'nen tijd, want voor den geloovige is de dood maar een nacht van eenige uren, eene reis van eenige dagen. Lenige de op God gegronde hoop des Christenen de smert eener bedrukte weduwe, den rouw eener betraande familie, en de droefheid der talrijke vrienden, treurend om dit vroegtijdig heengaan. Weze het gebed ons aller troost, ons aller dankbaarheid strekkende tot lafenis van den beminden en hooggeachten overledene!

Mechelen, 17-4-'04.

Kan. J. Muyldermans.