Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1904

[p. 532]

Het avondt zacht...

Het avondt zacht aan lichtbegoude luchten,
een weeke duistering van paarsend blauw
in schuwe schuiving van opscheemrend grauw
waarin de dunne witte wolkjes vluchten.

Het avondt zacht aan lichtbegoude luchten.

En stille vlot de donkerende wazing
langs heel de wijdte, en bibberbevend pinkt
een duikend puntje, een stippeltje, en blinkt
onrustig door de matte purpergazing,

en stille vlot de donkerende wazing.

Door kalme luchte wiegt een suizend zuchten
van verre stemmen, fluisterend, heel vér,
zoet-zacht uitfrazelend als 't gestriep der ster
in dobbering van vage droomgeruchten.

Door kalme luchte wiegt een suizend zuchten,

een zoet gelispel van herinneringen
aan goude weelde in jongen lichtedag
met goudgeglans van gouden zonnelach
en flauwe klankjes van verstervend zingen,

een zoet gelispel van herinneringen.

En zachte zakt een zware, wijde weemoed
op droeve ziele bij die avondklacht
om 't doode schoon, een weemoed voor den nacht,
en treurig krimpt ze in opgezwarten deemoed.

En zachte zakt een zware wijde, weemoed...