Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1904

[p. 235]

Droeve dagen

Geen Winter is 't, geen Zomer meer,

maar blad en blom gerezen,

zoo gaan het maanden maanden lang

weer droeve dagen wezen.

Het veld ligt in den smoor gedekt,

de zonne ziet omhoog

er henen, zoo naar moeders lijk

het weenend kinderoog.

De boomen staan, of kwam er een

hen door den bol gevaren,

onteeren en onterven, en

hen vogelvrij verklaren.

Ze weenen dikke druppels dauw

den ganschen dag, en slaan

hunne armen uit, en zien malkaâr

lijk haveloozen aan.

Alhier aldaar nog hangt een nest

in hunne kruin te zwieren,

maar van het uitgebroede volk

staan de uitvaart zij te vieren.

Geen tong, geen taal, geen teeken meer

van leven in het woud;

de kraaien slechts, die zorgen voor

den winteronderhoud.

[p. 236]

 

De hoeven zitten neergehurkt,

 

of z'hunne ruggen wermen

 

bij 't bosch, waar ongenood de wind

 

in 't wilde staat te schermen.

 

't Is alles doodsch - en triestigheid,

 

de schepping, of men gaat

 

ze kisten voor ze heel ontkleed

 

is, en den doodsnik laat.

 

 

 

In zijnen baai gedoffeld, gaat

 

de landman langs de voren,

 

'nen kijk doen naar het koren, dat

 

gekeesemd en geboren,

 

nu groenende in de smoorlucht ligt,

 

en, is het nog zoo teer,

 

de taaie tanden tarten zal

 

van 't bijtend winterweer.

 

 

 

Eene oude sleurt trekbeenend, uit

 

het bosch op heure hielen,

 

de takken, die vermemeld van

 

den bol der boomen vielen.

 

Want vriezen zal 't, en 't winterspook

 

zijn matten nederslaan,

 

en wonen bij den heerd van dien

 

geen stook heeft ingedaan.

[p. 237]

 

De lucht vol donkere onzekerheid

 

gaat hangen, en vol vlagen,

 

en wij, het hert als ingestampt,

 

den einder ondervragen.

 

Maar eens toch, zal Gods zonne door

 

de winterduisternis

 

heur sporen slaan, en leven doen

 

wat dood gelegen is.

 

 

 

Broechem, 4-11-03.

 

Jozef De Voght.