Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1904

[p. 21]

[Zoo blijwarm, kwam de zon, weêrom]

A Sunbeam which hath lost its way
and through the crevice and the cleft
of the thick wall is fallen and left.

Byron - Prisoner of Chillon II.

Zoo blijwarm, kwam de zon, weêrom

der vriendschap, mij bestralen

en liet, door 't wolkengrauw, haar licht

een' lonk omneder dalen.

Hoe gauw verblijdt me toch die straal

dat streelend vier, als 't leekt

op 't huivrend hert me, als 't door end' door

't geborsten muurwerk breekt

der zelfzucht, koud en valsch en wreed,

daar mij de menschen mede

een kerker om de ziel en om

het hert een kerker deden!

Aan 't bloeien gaat dan weer dit hert,

zoo bloesem versch ontloken

na duisterlange nacht; daar stroomt,

ten oosten uitgebroken,

het nachtverwinnend lichtend vuur,

het koesterend zongebied,

dat vol den pas ontvouwden kelk

met warme wellust giet,

en 't helder speierend leven van

een regenboogsche pracht

door 't biggelende dauwgetraan

de bloem in 't herte lacht.

[p. 22]

 

't Geluk, zoo zaan, mij toestraalt min

 

vergankelijk, en weder

 

scheurt 't mistig onvoldaan zijn al

 

zijn sluiers rond mij neder.

 

Die eigen jonge blijdschap die

 

daarbin' mijn herte ontvonkt,

 

opeens uit aller wezens en

 

door aller oogen lonkt.

 

In teêre ontvanklijkheid herspant

 

mijn ziel weer al haar snaren

 

en trillen zal met al het schoon

 

dat komt erdoor gevaren.

 

 

 

Het hemelsblauw aan 't luchtgewelf

 

zijn diepe oneindigheden

 

veel dieper toont en blijder blauw

 

voor mij, en, zoo een Eden

 

bereukwerkt en bewierookt, hangt

 

vol hemelzoeten geur;

 

het deunt mij en het lacht rondom

 

vol kletterende kleur,

 

vol zaligheid en stemgeklang

 

vol klokspel, vogelkooren,

 

en dier- en menschentale leekt

 

ineens mij zoet in de ooren.

 

 

 

Ach! weinig eischt het hert, voorwaar!

 

en 'k voel bij 't minzaam drukken

 

van vriendenhanden, hooger mij

 

dan 't aardsche leed verrukken.

 

Zoo weinig eischt het hert, voorwaar!

 

en 'k acht mij zoo voldaan

 

als oogen twee, vol goedheid, in

 

mijn zoekende oogen slaan.

[p. 23]

 

en weer ik mag den echten klank

 

de blijde weelde aanhooren

 

dier woorden die met vreugde in 't hert

 

mij vast betrouwen booren.

 

 

 

Verwonderd staart ge me aan, die niet

 

en kunt med' al bevroeden

 

van 't welzijn dat uw woord me brengt

 

noch mijn geluk vermoeden:

 

Uw vriendschap is 't gekleurde glas

 

waardoor de zonne straalt

 

en op mijn hertvloer blijde een spel

 

van bonte verwen maalt.

 

Uw woord is 't niet, uw gunst is 't niet,

 

uw gift, maar die 't gegeven,

 

Gij zelf het zijt, die alles hebt

 

in mij zoo blij doen leven.

 

 

 

Och! en wat zal 't hierboven eens,

 

wanneer het hert bestand,

 

volkrachtigd zal om dragen zijn

 

Gods eigen liefdebrand.

 

Als 't nimmer liegend woord van God's

 

onbluschlijk liefdeblaken,

 

van Hem, ons eeuwig, eindloos zal

 

volstandig blijde maken.

 

 

 

Caes. Gezelle.