Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1903

[p. 488]

IJdel

Er reikte mij iemand een helpende hand;
Ik voelde mijn vreugdige beven:
Wij zouden te zamen, voor heilig een pand,
Gaan lieven en lijden en leven.

Het lonkende licht van de zonne kwam bij,
Geslopen door 't rijs van de boomen;
Het speelde rond ons nu, zoo wonnig en blij,
Bij 't joelende, jokkende droomen.

Het werd toch opeens weêr zoo koud en zoo naar,
In 't ritselend bladeren-vallen.
- En was nu de liefde ook niet echt en niet waar;
Dan weg met het ijdele mallen! -

De lonkende zonne sloop heên en voorbij;
't Werd vochtig en grijs in de boomen,
Die donkerend-zwart daar, in groep en in rij,
Droef-mokkend nog stonden te droomen.

17 Nov.

A. van Eigenleven.