Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1903

[p. 300]

Het lied van de Colonne du Congrès

Het was op den 26ⁿ September 1859. De Colonne du Congrès werd te Brussel ingehuldigd. Ik was langs de Rue Royale gegaan, om ten minste iets van de plechtigheid te zien; maar het was te laat: er stond te veel volk. Ik dacht er dan langs de Rue de Ligne te geraken; maar daar was even weinig kans. Ik zakte ten slotte af langs Sinter Goedelen en de Stormstraat, naar de Passage, welke ik doortrok, kwam op de Grasmarkt en aan den Magdalenensteenweg, dien ik optrok. Daar liep ik eensklaps op Stroobant, Heremans en Conscience.

- ‘Waar gaat gij heen?’ vroeg ik.

- ‘Waar er ergens te zitten is,’ zeide Conscience; ‘want als men den heelen morgend gekolomd heeft, dan is men moede, en....’ voegde de arrondissements-commissaris van Kortrijk er bij ‘....ik zou ook gaarne wat eten!’

- ‘Als ge wilt medegaan,’ sprak Stroobant, ‘zal ik u wel brengen, waar ge dat krijgen kunt.’

- ‘Ja, maar,’ riepen Conscience en Heremans te gelijk, ‘in den eersten besten restaurant.’

En wij daalden den Magdalenensteenweg af tot op de Groote Markt en daar, in de geburen, vonden wij wat wij wenschten.

Toen wij wat gerust en wat genuttigd hadden, stelde ik voor eene tas koffie te gaan drinken, in de Mille Colonnes.

- ‘Nergens anders!’ zei Conscience.

- ‘Welnu’ zeide ik, ‘daar is 't het best,’ en op weg naar de Muntplaats.

Stroobant, die toen notaris was in een dorp bij Brussel, verliet ons hier: hij wilde eens over huis gaan en zou ons des avonds wedervinden. Verder liep alles zonder toe- of ongeval af en wij wandelden opnieuw door de Passage; toen op eens een

[p. 301]

jongeling op Heremans en Conscience toeschoot en hen staan hield. Ik kende hem niet; of Conscience hem kende weet ik niet; maar Heremans kende hem zooveel te beter. Hij hield een stuk papier in de hand, dat van den eenen kant overdrukt en van den anderen kant wit was. Daar hij zich tusschen mij en de anderen hield, kon ik vooreerst niet zien wat op het papier stond; maar toen Heremans en Conscience lazen en lachten, zag ik eindelijk dat het verzen waren.

Ondertusschen had ik den onbekende bekeken. Hij hield een dikken stok in de hand, had op het hoofd een platten hoed, die nieuw geweest was; het gelaat was bleek, het haar lang, zwart en min of meer gekruld; twee zwarte oogen fonkelden in dat eigenaardig hoofd; wanneer hij niet sprak hield hij den mond wat open en liet twee rijen welgevormde, witte tanden zien. Verder droeg hij een grijzen overjas; in een woord, hij zag er zoo een woelziek student uit, gelijk men er in alle universiteitsteden ontmoet.

Op eenmaal draait Heremans zich om en zegt: ‘dat moet ge veranderen; dat is.... en uw naam moet ook weg!’

- ‘Waarom?’ - Daarom! - doe wat ik u zeg,’ en een potlood uit den zak halend, schrabde hij den naam en eenige uitdrukkingen door.

De naam was Emiel Moyson.

En nu sprak de jongeling: ‘Wacht hier een oogenblik, binnen vijf minuten ben ik terug; mijn drukker woont hier dicht bij, in de Beenhouwerstraat,’ en weg was hij.

- ‘Komt, laat ons gaan,’ zeide ik.

- ‘Neen,’ zeide Conscience, ‘laat ons wachten. Is dat een leerling van u, Heremans?’

- ‘Ja.’

- ‘Wat doet hij hier?’

- ‘Dat weet ik niet; zijn vader heeft hem moeten de deur uitwijzen.’

En daar stond Moyson opnieuw. - ‘Komt’ zeide hij, ‘komt mêe; ik moet naar mijn hotel gaan eten. Het is niet ver van hier, juist achter de Noordstatie.’

[p. 302]

- ‘Ja, maar dat is ver van hier!’

- ‘Neen, het is slechts vijf minuten’ en hij trok ons mede.

Wij landden aan in het Hotel de Bordeaux, rue des Croisades. Hier werd hem het middagmaal van den habitué opgezet en hij at met zooveel eetlust, dat Conscience en Heremans ook nog eens begonnen te eten.

Eindelijk verlieten wij het Hotel en kwamen aan de Porte de Cologne, die toen nog bestond, juist voor de Noordstatie en hier daagden van eene andere zijde op Dom Jacobus (Ch. Potvin) en Alphonse Willems. Wij gingen nu de Nieuwstraat door.

Nu vroeg Moyson ‘waar gaat gij; want ik loop naar mijnen drukker; nu zullen er afgedrukte exemplaren zijn?’

- ‘Naar de Mille Colonnes!

- ‘Daar zijn wij reeds geweest.’ zei Conscience.

- ‘Neen,’ antwoorde ik; ‘wij hebben er willen heengaan; maar wij zijn er niet geraakt.’

Nauwelijks waren wij neergezeten of wij kregen elk een lied; en hij legde er een op elke tafel van het koffiehuis. Het luidde:

Cantate te executeeren door de délégués der Vlaamsche gemeenten, ter occasie van d'inauguratie der Colonne du Congrès, 26 September 1859

Colonn'! wat zalige souvenirs
doet uw aspect te binnen schieten...
't is spijtig dat zooveel martyrs
in Belgies wieg het leven lieten.

Koor

Dupa duporum

et in saecula saeculorum

O ja, martyrs, dat is het woord,
zij vochten voor d'indépendance..-
Jan hield zijn lijf en Peer verloor 't
in alle dingen is er chance.

[p. 303]

 

Wij staan hier nu, wij staan hier nu,

 

wij zijn de Vlaamsche deputatie...

 

Colonn', bonjour, Colonne, salut,

 

gij provoqueert onze admiratie.

 

 

 

Adieu Colonn', uw steen en brons

 

zijn fransch tot in hun ornementen;

 

maar toch zit er iets in van ons...

 

ze zijn betaald met onze centen!

 

Koor

 

Dupa duporum.

Algemeene verbaasdheid.

Qu'est ce que c'est que ça?

Ja, Colonne du Congrès! - Cantate, c'est chanson. C'est infame! on se moque de la Colonne du Congres! zeide een heer, die later schepene van Brussel en senateur werd.

Dat is goed! o dat is goed! zeide een geneesheer van St. Jans Molenbeek. Dat is nu eens goed en hij lachte dat hij schokte.

- Ce n'est quand même pas clérical, zeide een duitsche jood, opsteller van de Étoile Belge, car on se moque d'un chant d'église!

Nu stond Moyson recht om zijn lied te zingen; maar de arrondissements-commissaris van Kortrijk, met zijnen reesem kruiskens aan zijn knopsgat, hield hem tegen.

Nu werd het eindelijk tijd voor Conscience om naar Kortrijk en voor Heremans om naar Gent te vertrekken; wij vergezelden ze nogmaals tot aan de statie - en nu bleef ik alleen met mijn nieuwen vriend. Wij vonden Stroobant terug, die naar den Wijngaerd ging en wij gingen nu hier dan daar tot wij eindelijk reeds laat in den avond in de Snep aankwamen; waar Moyson een dispuut aanving over liberalism, internationalism enz met eene kennis van hem, dispuut dat vrij hevig werd, waarop ik hem verliet.

D. Staroger.