|
| |
| |
| |
| |
en aderslag mijns levens,
o Leye, o Vlaamsche vloed,
| |
I
O lieve Leyestroom, zoo heerlijk om aanschouwen
den groenen overvloed van Vlaanderen's landouwen!
O Vlaanderen! schoonheidsdroom,
in levend wezen aan mijn gierig oog geboden!
dat staâg al de aders voedt
waaruit het leven borrelt, gulpwijze uitgevloden.
Wat weelde aan 't schouwend oog:
der gulden Leye, die door 't groene Vlaanderen vliedt,
een nieuwe landschap straalt,
met versche pracht, dat ieder van haar bochten biedt!
Hoe lief! en Vlaanderen gooit,
om haar, zijn landschapschoonheên; 't laat zijn boomen,
en 't laat zijn heerlijk groen
een raam om 't zonnig goud der blijde Leyezoomen.
| |
| |
| |
II
Vlasmijten
Het vlas, blond uitgegrauwd,
staat, torenwijs gebouwd,
op 't blauwe van de lucht, en schrankt met lustpriëelen
uit licht- en loovergroen,
en 't zou eens droomen doen
van middeneeuwsche steên, met burchten en kasteelen
staat 't als een dorpenrij,
met spitse wigwamdaken al op strooien wanden
in 't land waar de Nijlstroom spoelt,
en grimmig zwartvolk joelt
door 't ongenadig baaklen van het zuidersch zonnebranden.
't Staat tentwijze, als bij nacht,
in ruste, een legermacht,
en 't sparklend zonnevier komt om zijn lenden spelen,
door 't Leyevocht vernescht,
het taaie en kostlijk vlies hem tusschen merg en pelen.
| |
| |
| |
III
Middeneeuwen!
O Middeneeuwen, grootheidstijd,
herkenbaar nog t'herdenken zijt
ge omheen de stille pracht van Kortrijk's Leyeboorden,
die 't krijten en het krijgsgeschal,
die 't juichen en het jubelen al
van Vlaanderen's ambachtsbenden hoorden.
Om u, o Vlaandren's vlas,
de vlaamsche vrijheid was,
om u, door u, den poorteren verworven,
daar 't vlaamsch gemeentendiet,
al zingen 't vrijheidslied,
hun keuren uit des dwinglands lenden korven.
Aan d' Leye klopte, dag aan dag,
aan 't hert van Vlaandren de aderslag,
van Vlaandren's leven uit den veien grond geboren,
van Vlaandren's rijkdom, Vlaandren's roem,
de vlas-, de blauwe vredebloem,
't lief zinbeeld, 't gulden vlies, op vlaamschen grond geschoren!
| |
| |
| |
IV
Zondag
de zonverlichte vlaken land daar lagen
en 't zomersch landgerucht
weerklonk weer ongestoord uit kant en hagen.
ter bidsteê voor den Gever aller goed gestopen,
en voor den jongen oegst, te bidden en te hopen;
daar gij, o Leye, vliedt,
van 's Heeren milden zegen, door de veie landen
en stroomt al statig voort
het vlas voorbij en boort
uw water en den rijkdom door de hekkenwanden.
| |
| |
| |
V
‘Omdat ic Vlaminc ben’
Hoe mild en machtig stoort
de malsche moedergeur van Vlaandren's vruchtbaarheden
die zwanger steeds en groot
vol weelde en welzijn gaat, vol pracht voor 't volk der steden.
met 't al doortintlend innigst van mijn gansche wezen,
O Vlaandren's moederdracht!
uw kind ben ik, uw blijde vrucht! Genezen
't ondeugend vuil van vreemd besmettend aâmen
zoogauw 'k mijn jagend hert
een stonde, en al de smert
ervan, u aan de borst, o moeder, eens mag pramen.
Gegroet mij, lieve stroom,
en Vlaanderen! Schoonheidsdroom
in levend waar zijn, aan mijn gulzig oog gegeven
die Vlaandrenland, de Leye, en mij daarbij laat leven.
Harelbeke, H. Drievuldigheidszondag, 1903.
|
-
voetnoot(1)
- Uit den bundel Primulu Veris die binnen kort verschijnen zal bij V. Dishoeck, uitg. Bussum. G.v. Oest. Nederl. Boekhandel, Gent.
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd