Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1903

[p. 271]

Treurberk

Alleenig in het zwartbruin hout

van 't bladerlooze winterwoud,

een bleeke berk, aan 't treuren,

zijn vlottend haar laat, losgesteld

aan 't spelen van het windgeweld,

maar weg end'weder sleuren.

Hij zingt, - doch elk en hoort het niet, -

zijn onbegrepen weemoedslied

de droeve berk, zijn zuchten.

Eene onbestemde treurnis vaart

in 't hert mij, die uw aanzien baart,

o berk, in 't windenvluchten!

Eene angste, alsof een zerkenrij

op stille graven rondom mij,

kwam uit den grond gerezen;

alsof daar stond benêen den berk,

gebeiteld in bemosten zerk,

mijn doodsbericht te lezen! -

Men ziet al op het doodenveld

al dikwijls op de wacht gesteld,

u, arme boom, staan weenen,

verbeeldend 't bitter zielgetraan

dat, levenslang, - men zwoer het - aan

den doode elk zou verleenen;

[p. 272]

 

Verwijtend hoe 't al liegen was

 

en hoe de tijd 't verdriet genas

 

en hoe uit 't hart gesleten,

 

veeleer dan uit het marmerberd

 

aan uwen voet, de doode werd

 

met zijnen naam, vergeten.

 

 

 

En gij alleen, o berk getrouw,

 

in stomme en, ach, in ijdele rouw,

 

zijt hem nog bijgebleven,

 

om zonder bate, menigmaal

 

den treurnisvollen tranenval

 

hem van uw blâen te geven. -

 

 

 

Zoo droome ik,...en uit vriendenhand

 

zult eenmaal op mijn graf geplant

 

gij, grijze berk ook treuren;

 

zal worden met uw blâen bedekt

 

mijn grafstede, en uw lied verwekt.

 

En zal 't met mij gebeuren?...

 

 

 

O neen! dan op mijn graf geplant

 

geen berk! maar een paar knien in 't zand,

 

een kruis! en God bevolen

 

mijn driemaal arme ziel, zoolang

 

totdat ze wordt den heeten dwang

 

des hellepoels ontstolen!

 

 

 

Marcke, 12-12-1902.

 

Caes. Gezelle.