Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1903

[p. 157]

Blankheid

't Is sneeuw, nog sneeuw en altijd sneeuw maar, die
te glinsterglansen licht, waar men ook zie;
de daken schijnen groote kramentafels
belegd met suikerwitbestrooide wafels;
de boomen staan in 't lelieblank geblomd
en iedre tak, gekoolzwert onder, kromt
bij 't dragen van dat wonder bloesembloeien,
door witte vlinders in een dartlend stoeien
in eenen ommezien daar op geweefd.
En langs de velden, waar m'n blik ook zweeft
is 't wit!... Slechts ginder zie 'k twee karresporen
die met heur diepe zwertbeslijkte vooren,
als reuzenslekken kruipen naar de vert.
De sneeuw, nog sneeuw!... of ik er blind van werd'.
Ik nijp m'n oogen toe en sta de kop in d'handen;
ik droom: wel duizend gouden lichtjes branden
die smelten tot een zilvren bloemenzee
traag golvend naar een verre, verre rêe...
Ik kijk weer op, de blankheid stroomt me tegen
en overweldigt mij van allerwege;
zij grijpt mij aan en nietigt me zoo klein,
mij, zwerte korrel, in dat eindloos rein.

K L M.