Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1903

[p. 158]

In de kerke

't Lof was haast gezongen en de
keerseklaarte viel versmacht,
hooge langs de zijdebeuken,
in den helledonker nacht.

Bij den koor, 'n missediener,
met gezwollen kaken, zat,
op 'n blokstoel, hard te blazen
in 'n laaiend wierookvat.

Uit de pijpen van den orgel,
kroop 'n schravelig gepiep,
dat, lijk traag trompetgebibber,
langs de koude muren liep.

De orgel zweeg. De menschen hoorden
dat de stilte in hunne ziel,
lijk 'n marmerwitte beeldtnis
van Gods grootheid, nederviel.

Binst de laatste Benedictie,
stegen, langs den krullekop
van den missediener, sparr-
ebitter wolken wierook op.

Warme wierook, die bij vlokken,
door de duisternisse klom
en, lijk roode mist, omhooge
rond de witte keersen zwom.