Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1902

[p. 101]

Daar zijn er wel!..

Het dichten is van God gegeven,
maar niet aan elk ende een in 't leven,

De kunst is niet gemeen.

G. Gezelle.

Daar zijn er wel, zegt men,
die traag en steen voor steen
het lastig bouwsel van
hun liegend rijmwerk metsen.
Daar zijn er, zegt men, die,
nooit met het pramen van
den barensnood bekend,
hun dorren boezem kwetsen,
om 't afgedwongen bloed
hun zieketerend kroost,
hun dichtwerk, in te geven,
en dus een korte wijl
hun kinders van de dood,
als eenen lijkenstoet,
te dwingen in het leven!
Maar andere zijn er toch,
die gieten 't gutsend woord
zooals het borrelt uit
de zwangre bron des herten,
staande immer stroomensvol
met zachte zielenwee
of met de wrange vrucht
van langgedragen smerten.
Zij klagen! Of 't is haat

[p. 102]

 

die hun het bitter bloed

 

doet, nijdig zwart, van 't hert,

 

maar van het hert toch, stroomen,

 

of beeft hun boezem van

 

't geliefkoosde angstgetril,

 

't zoetzalig smerten om

 

veel lange liefdedroomen.

 

Vol kracht als 't leven zelf

 

woelt hun de wilde vloed

 

van 't hert op naar den mond;

 

ter lippen uitgedreven

 

stort hij in pereldans,

 

waarin de liefde of haat,

 

de blijdschap of het wee

 

lijk zonnestralen beven!

 

Dat 's dichten, dat alleen,

 

dat is die gunste Gods,

 

en zoo ons die bezielt,

 

waarom niet losgelaten

 

den slaanden gorgel dan,

 

de vrije luchten in,

 

hoog boven 't ijl gezwets

 

van die beneên daar praten.

 

Zingt niet de nachtegaal

 

in 't zwartste van het woud

 

met God daar gansch alleen

 

in 't stille van de nachten?

 

Wat raakt al 't zeggen ons?

 

Ons leven is ons lied

 

en zoo wij 't kroppen zal 't

 

ons vroeg of laat versmachten.

 

 

 

Caes. Gezelle.

 

Witte Donderdag 1902.