Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1902

[p. 252]

Verlijden.

Mijn doen is van een kind
dat in het snelgerit,
voor 't eerst, en starend door
een open venster, zit.
Mij schijnt het of 't heelal
en aller menschen leven
wijduit wordt ringsom mij
in dolle vaart gedreven,
daar ik ben 't middenpunt,
althans zoo dunkt het mij,
en standvast ik alleen.
Al 't andere, rij aan rij
door de altijd, dag aan dag
vernieuwde zonneglansen,
en elk naar zijn gedoen
zijn doodendans aan 't dansen,
lijdt schipbreuk in den nood
van zijne sterflijkheid.
Als ware mij alleen
geen doodsuur voorbereid,
sluit ik mijne oogen toe
en ik en wil niet hooren
hoe alles achter mij
en alles mij te voren,
min sterfelijk dan ik,
mij uitlacht in den waan
van mijn standvastigheid,
en blijft, voorbij me, staan.

[p. 253]

 

Een kijkje is mij gegund,

 

meer niet! en ik durf wanen

 

dat ik voor goed op weg

 

langs de eindelooze banen

 

eens levens ben - Het kind,

 

ocharme, en merkt het niet

 

dat het zoo haastig door

 

dit alles henenschiet.

 

 

 

Caesar Gezelle.

 

 

 

Kortrijk, Asschewoendag, 1902.