Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1902

[p. 72]

Bij het kinderbeddeken.

- ‘Kom, Lexken lief, nu gauw te bed:

Een uur al over streek!

En waarlik 'k ben gansch uitverteld;

da' 's nu voor heel de week’.

- ‘Maar nonkel, zeg, van Duimeken

hebt gij nog niet verteld’.

En wat ik stribbel, weiger en,

zijn moeder met geweld

hem slapen brengen poogt, het kind

kent wel zijn zoete macht.

Klein Duimken wil hij en door oom,

door óóm naar bed gebracht.

- ‘Uw eigen fout’ zegt moeder me

‘ge gaaft hem zijnen zin

toen hij moest slapen gaan daar straks;

volg nu zijn grillen in’.

- ‘Het zij zoo moederken; zoo erg

is 't juk niet des tyrans’.

‘Lig stil nu krullebol. Een kus!

- En spits uwe oorkens thans:

Eens leefde er in het groote bosch

een man, die niets en deed

dan boomen kappen heel het jaar,

en 's winters armoe leed.

[p. 73]

 

Hij had ook tot zijn lesten cent

 

aan zonen opgedaan.....’

 

Zoo gaat het voort. 'k Beluister zelf

 

mijn woorden, aangedaan:

 

 

 

Mijn moeders stem is 't of ik hoor.

 

En zij vertelt me, kind,

 

hetgeen van mij mijn neefken nu

 

zoo wonderschoone vindt.

 

 

 

Reeds is de Reus, waarvoor de knaap

 

in 't kussen 't hoofdje dook

 

wanneer die riep: ‘'k Riek menschenvleesch!’

 

voorbij en 't verken ook

 

 

 

komt lijk het hoort - met zijnen snuit:

 

Nu is 't vertelsel uit.

 

Stil ligt hij als een muizeken,

 

‘Tot morgen, kleine guit!’

 

 

 

Zoo denk ik en op teenen nu

 

dat hij niet wakker schiet'

 

den trap af; maar daar hebt ge 't al:

 

‘Menonkel 'k slaap nog niet!’

 

 

 

- Wat slaapt ge niet en kerel, spreek,

 

‘zijt ge dan bang alleen?

 

Neen neen ik ga: Ge wordt nooit groot

 

zoo ge.. Foei! dat geween!...

 

 

 

Toe, zeg me dan: Van waar die schrik?’

 

- 't Is licht een ernstig stuk

 

dat hij gaat zeggen in mijn oor:

 

Ik voel het aan den druk

 

 

 

van 't koppel armkens rond mijn hals.

 

- ‘In uwen tiktak hé

 

daar hamert er een manneken?’

 

- ‘Ja laat dien maar in vree!’

[p. 74]

 

- ‘Ja maar 'k ben bang alleen, omdat

 

er hier dan ook iet slaat

 

gelijk een tiktak in mijn lijf

 

maar da' veel harder gaat

 

 

 

en da' 's een duivel hé?’ - ‘Maar baas

 

waar haalt ge zoo'n gedacht?

 

Dat is uw herteken mijn vriend.

 

Zie, lijk uw mondje lacht,

 

 

 

uw voetje nimmer stil kan staan,

 

uwe oogjes alles zien,

 

zoo gaat uw hertje weg en weer:

 

Verstaat ge niet misschien?

 

 

 

't Is als de slinger van de klok

 

hoor!... maar wat voelt een klok!

 

Da' 's altijd: Tīk, en dan weer: Tāk;

 

maar nooit niet: Toktoktok

 

 

 

lijk in uw borstjen als ge schrikt

 

of als ge springt en lacht.

 

Maar slaap nu gauw en slaap gerust

 

want 'k blijf bij u van nacht’.

 

 

 

'k Sta nog een stond bij 't beddeken:

 

Hij slaapt; het is een lust.

 

Hij voelt niet da' 'k zijn handje los:

 

- Nu tikt zijn hertje in rust!

 

 

 

En droomend peins ik aan den tijd

 

als 't niet meer zoo zal zijn.

 

Want onrust slingert 's menschen hert

 

ja onrust steeds en pijn.

 

 

 

Dra pijnlik, kind, bonst ook uw hert

 

in 's werelds ruwen strijd;

 

een tijd komt, dat ge lijk uw oom

 

den slaap der jeugd benijdt.

 

 

 

Hoogstraten, 1901.

 

Lambert Jageneau.