Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1902

[p. 70]

Ip z'n West-Vlams.

Smetje Smee was doid, en mag ik...
- maa 't is oudewuuvenpraat,
'k zegge 't hulder van te voiren,
da je mi vertellen laat. -

Smetje Smee was dus gestorven,
- 'k hee vergeten nu waavan
en ip route naa den Hemel,
mee z'n leeren schortvel an.

De Eewegheid is weineg zeker,
en 't is djuuste daarom dat
Smetje Smee, voi Sinte Pieter,
beefde lik en wuulgeblad.

Sinte Pieter, die presbyte is,
zette 'n gouden pince-nez
ip z'n neuze en keek in z'n re-
gister, achter 't wordje: Smee.

Na 'n paar minuten zoekens:
- ‘Weet je, vroeg hi, kameraad,
da je ip mine groiten Boek, nog
't eene en 't ander schuldig staat?’

‘Smetje Smee, van Roizebeke,
voi z'n louwheid, leze 'k hier,
zal verbluuven zeven keeren
zeven jaar in 't Vagevier’. -

Sinte Pieter, zegt men, hadde
de ounvoirzichtegheid begaan,
van z'n hemelpoirte wage-
wid te laten openstaan.

[p. 71]

 

Smetje keek beteuterd naar het

 

goud en 't zelver en de pracht

 

van de zetels, in den Hemel,

 

en het kreeg 'n stout gedacht.

 

 

 

't Smeet ip eens z'n leeren schorte

 

deur de poirte en mee ne wip,

 

ievers lik 'n schuwe katte,

 

sprounk er achter ende er ip.

 

 

 

- ‘'k Zou nog liever in de smesse

 

braden, of in 't Vagevier,

 

riep het luide, maar ik sta ip

 

't mine nu en 'k bluuve hier!’ -

 

 

 

Vele kalmer of ten tide,

 

dat hi Malchus' oire ofsloeg,

 

stak de apostel Sinte Pieter

 

zine schoeren ip en loech.

 

 

 

En ik winschte, vierig winschen,

 

- maa 'k verhope 't bikan niet -

 

dat hi later, dat hi mi oik,

 

zoi gemaklik deurehet!

 

 

 

14 December 1901.

 

Om.-K. De Laey.