Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1902

[p. 69]

Vernis.

Toen ik rustig, deze morgen,

nog te bedde lag en sliep,

hoorde ik 'n venditieroeper,

die gedurig 't zelfde riep.

Zijne stemme dreunde lijk het

wonderbaar trompetgeschal,

dat de dooden eens, beteuterd,

uit het graf verwekken zal.

'k Zag, in mijn gebuurte, dat er

- met 'n masse menschen rond -

'n versleten mobilier Lou-

is XIV te koope stond.

Op de stoelen en de tafels,

was er - voor de omstandigheid -

boven 't afgegaan verguld 'n

lage nieuw vernis geleid.

En, omtrent het Zuiden, zat de

winterzonne koud en bleek,

die verduldig, uit de verre

verte, dit bedrog bekeek.

Nu versta ik, hoe 't gebruik van

Zonneschijn en van Vernis,

in de Letterkunde zelve

- hier en daar - te prijzen is.

9 December 1901.