Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1901

[p. 221]

Sambucus Nigra L.⁽¹⁾

Vlienderboom, 't is al verloren,
dat ik, u voorbij geschoren,

henenvare, in 't snelgerij,

overal ontmoet gij mij;

overal voorbij mij drijven
zie 'k uw' witte blommenschijven.

's Zomers lange en schoone dagen
schijnen u, met welbehagen,

toevertrouwd; en evengoed

's avonds u de zonne groet,

als des vroegen morgens. Edel
groen zijt gij, van lijf en schedel.

't Moet entwat omtrent u wezen,
met u uit den grond gerezen,

door ons volk u toegedicht,

dat, voor mij, in 't donker ligt:

iets dat overal uw twijgen
vrijdom laat, en woonsteê krijgen.

Overal! 'k En weet geen hoven,
of gij zijt erin geschoven,

eens of anders; hier en daar

staat gij, Vlienderboom, entwaar:

bachten 't huis, aanzijds het water
zoo daar iets kan staan, gij staat er!

(1) Uit ‘Guido Gezelle's laatste verzen’. Worden binnen kort uitgegeven bij L.J. Veen. Amsterdam.

[p. 222]

 

't Ovenbuur beschut uw zware

 

looverschaduwe en 't en ware

 

versch, ten gronde nieuw gemaakt,

 

't steenen huis daar Turk in waakt,

 

verre niet van 't messingbekken,

 

Vlienderboom, uw vlerken dekken.

 

 

 

Om den hoogen essche, in 't wenden

 

van den weg, daar 't water, tenden

 

't hofgat, hier en daar gedekt

 

met een brugge, zijwaards strekt,

 

ringsom de oude mote, schoone

 

spant ge alweer uw' looverkroone.

 

 

 

Ja en, lieflijk, uit der maten,

 

is 't, om zien, hoe al uw platen

 

vlakke witheid stijgen op,

 

trapwijs, naar den esschentop,

 

die daar staat, hij zonder blommen

 

treurig, in den wind te brommen.

 

 

 

Vlienderboom, gij schaduwt wielen,

 

wagenbossen, voor 't vernielen

 

van de zonne; en meermaals is

 

't kindervolk een kerremis,

 

als gij ze, aan uwe armen, zwingen

 

luide laat, en liedjes zingen.

 

 

 

Waterspeiten, klakkebossen,

 

zwartgezunde beiertrossen,

 

wijn daaruit, en zoetigheid,

 

heengehaald en toebereid,

 

voor die ziek zijn, doen de lieden,

 

al te male, u eere bieden.

 

 

 

Maar gij waart, in 't grauw verleden,

 

meer als om de dienstbaarheden

 

uwer goedheid, wel bekend:

 

gij waart heilig; u omtrent

 

biechtte men, te lijzer spraken,

 

't geen men wilde onweetbaar maken.

[p. 223]

 

Gij hebt ooren! 't zijn wel Heeren,

 

in de groote steên, die leeren

 

dat het zwammen zijn, gedaan

 

net als ooren, die u staan

 

om den lijve; maar, zij droomen:

 

ooren hebt gij, Vlienderboomen.

 

 

 

‘Ooren hebt ge, maar geen tonge,’

 

dicht het Volk; ‘en, wat men dwonge,

 

menschenmond en zou verraân,

 

't gene in de oore u is gedaan

 

diepe, en toevertrouwd.’ Nog roeren

 

hoort me', in 't Dietsch, van zulker voeren.

 

 

 

Edel beeld, uit vroeger dagen,

 

blijft maar vast de takken dragen

 

uwer schoonheid; houw en trouw

 

naast des Vlamings hofgebouw,

 

nijgt uw blom' en bezieschijven!

 

Houw en trouw zal Vlanderen blijven.

 

 

 

26/6/97.

 

Guido Gezelle.