Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1901

[p. 459]

Auri Fames.

Omdat hij gerucht gehoord had, nevens zijne schuur, hield Seurinck op van derschen, hong zijnen vlegel, te peerde, over den pooiweeg en stak zijn hoofd buiten.

Het vroos dat de steenen kraakten.

De mane zat uit, in 't hoogste van den hemel, met eenen koppel horens, die scherp waren, lijk de tanden van eene vorke, en hare watergroene klaarte viel, tusschen de takken van de appelaars, in den boomgaard.

Seurinck kroop voorzichtig langs den gevel van zijn huis, ontsloot er de achterdeure en loerde rond, lijk iemand die verraad vreest.

't Was pekdonker binnen.

Hij tastte zijnen weg langs de muren, tot dat hij bij den heerd gerocht. Daar vond hij zijnen vuurkei en sloeg hem dat de sperken er uit vlogen. Toen hij zijne olielante, die rookte lijk eene smissekave, in brand gekregen had, begon hij rond te snuisteren.

In den heerd lag er een berg van asschen.

Zijne kloefen zaten vol hooi, voor de warmte, en hij smeet ze af om geen gedruisch te maken. Zijne vingers, kort en dikke, waren gekromd van in de aarde te wroeten, en zijn haar, dat grijs wierd en begon uit te vallen, hong verbusteld tot in zijnen nekke.

Diep, onder eenen koppel overtollig groote wenk-

[p. 460]

brauwen, zaten zijne verkensoogen en geheel zijn aangezicht was gerimpeld en vuil, lijk een stuk rauw leder.

Hij lichtte vóór hem weg, met zijne olielante, en klom den zoldertrap op, die piepte. Als hij boven kwam stak hij zijnen kop zijdelings vooruit om te luisteren, lijk eene katte die reikhalst.

De kepers, onder het strooidak, hongen vol kobbenetten en het licht van zijne olielante ging verloren, lijk versmoord in het donker gewelf van de kappe.

Hij tort op de toppen van zijne teenen, lijk een dief, en wilde met zijne oogen verder kijken, dan zijne lante klaarte gaf.

Van onder eenen tas gedorschen strooi, had hij eenen zak getrokken, dien hij, bij den krop, over de zolderinge sleepte. Nedergeknield, overtastte hij de geldstukken die er in zaten en wierd gulzig lijk een hond die vleesch geriekt.

Zijne handen duikelden tot boven zijne vestemouwen in den zak en zijne kromme vingers krauwden zoo driftig door het goud en het zilver, dat hij bijna de lante ommewierp, die nevens hem stond.

Hij had zich, binst geheel zijn leven, arm gebaard en er was niemand die wist hoeveel hij bezat.

's Zondags ging hij naar de mis, uit gewoonte, en om geen achterdenken te wekken, maar hij geloofde aan niets, tenzij aan de weerde van het geld. Hij zat in de kerk en zijn herte klopte van onrust en gejaagdheid om thuis te zijn. Hij hadde willen, met zijne schatten, geheel alleene leven op de wereld en hij kende noch liefde, noch vriendschap.

Er bestond voor hem geene goedheid, geen medelijden, en er was maar één gevoelen dat op hem grepe vond: de vreeze. Dit gevoelen had de plaats ingenomen in zijne ziele, van al de andere, die afwezig waren. Hij sliep, lijk de hazen slapen, en alles wat hij verrichtte droeg het merk van zijne

[p. 461]

benauwdheid. Hij deed niets en hij zei niets, dat men rechtzinnig mocht noemen en geheel zijn wezen was doortrokken van valschheid, lijk eene spons van water.

De geldstukken lagen rond hem, op den zolder. Zij waren zijne vrienden en hij sprak met hen. Hij telde ze en hertelde, en er was niemand op de wereld, die zooveel vrienden bezat als hij!

Zijn kop begon te spannen, hij voelde de koude niet meer en het goud gloeide driftig door het dik vel van zijne handen. Hij keek, lijk iemand die bedronken wordt, en er kwam eene wilde passie in zijne ziele.

Zijne vreeze verdween en hij brieschte, lijk een vechtende stier.

Hij kreeg eene wondere kittelinge door zijne zenuwen: zijne lippen begonnen te schuimen en hij beeldde zich in, dat al zijne geburen te samen spanden om hem zijne schatten te rooven.

- Dood! schruwelde hij, dood!

Binnen, achter zijne oogen, die sterrelinge in de donkere kappe keken, zag hij bloed, dat in striepen op de geldstukken leekte en hij huiverde van genot.

Zijn goud en zijn zilver wierden vloeibaar: zij kronkelden dooreen, lijk eene beke rond hem. Hij zat op den oever en zijn lachen geleek aan het spotten van eenen kerkuil.

Trage en zoete zonk hij nederwaarts en alles verdween, uitgenomen de metalen beke, waarin hij schepte, met zijne twee handen. Zijn mond kwam vol water en hij lekte de ijskoude geldstukken, dat zij bijna aan zijne tonge vrozen.

De vlamme van zijne olielante, die uitstierf late in den nacht, dobberde weg en weder, en zij deed zijne schaduwe dansen tusschen de kepers, lijk een grijnzende beeld van Satan.

Om. K. De Laey.