Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1901

[p. 456]

Doodslag.

In de kroeg, die langs den uitersten kant van de sparrebosschen staat, zat Lurpe, te midden den nacht, nevens den heerd zijne voeten te warmen en genever te drinken, omdat het vroos buiten en bezig was met sneeuwen.

Moe zijnde van kijken in de veuzende houtkolen, trok hij zijne kloefen aan en grolde:

- Is 't over baas?

De kroegbaas, die, op de tafel geleund, lag te druilen, wipte op van verschot. Hij lei zijn voorhoofd tegen de donkere vensterruite en antwoordde, omdat hij zag de sneeuw verminderen:

- 't Verbetert, en 't ware goe vangste zonder de boschwachters!

Lurpe, met zijn wezen dat gloeide van de hitte en van den drank, was rechte gesprongen en hij rimpelde zijne bovenste lippe, lijk een doghond die gaat bijten.

- Bij God! zwoer hij, bij God! er mag geen levend wezen binnen schote komen!

Toen hij nijdig zijnen tweeloop en zijnen lichtbak gegrepen had, boog hij zich tweedubbel, omdat hij te lang was, om zonder te stuipen door de voordeure buiten te geraken.

De koude beet in zijne ooren en hij pinkoogde gedurig, om zijne oogen, die verblind waren van te kijken op de veuzende kolen, aan de duisternisse te gewennen. Nu en dan, binst dat hij tusschen de sparren stapte, bleef hij staan om te luisteren, maar

[p. 457]

hij hoorde niets tenzij 't geklop van zijne slagaders nevens zijne ooren. Dit geklop was zoo eenig, dat het hem deed huiveren, en zijn herte, bij stonden, zat lijk in eene tange genepen van benauwdheid. De gewoonte nochtans had hem die vreeze zoo eigen gemaakt, dat hij er eenen drift naar gevoelde, lijk naar de hitsige kittelinge van den genever, in zijne kele.

Op eene opene plaats gekomen, waar er sparren omme lagen onder den sneeuw, aanstak hij de vetkeerse in zijnen lichtbak. De vlam van de keerse sloeg op en neder in den wind, en zij miek over den witten sneeuw eene striem, die blekte lijk rood koper.

Lurpe was nedergeknield, met den tweeloop in zijne harde vuisten.

Zoodanig sterrelinge keek hij over den koperrooden gloed, dat zijne oogen, van vermoeidheid, nu en dan vol water kwamen.

Het sneeuwen verminderde voort en 't was enkel bij poozen, dat hij rond zijnen lichtbak eene handvol dunne vlokken zag vallen, die geleken aan vergulde vogelpluimen.

In het verste van de klaarte, kwam er wemelinge. Lurpe rimpelde zijn voorhoofd en neep halvelinge zijne oogen toe, om verder te kunnen kijken.

Een koppel hazen dweerschte al springen de lichtstriem, en zette zich neder, zoo dichte bij hem, dat hij duidelijk de schaduwe bemerkte van hunne lange ooren op den sneeuw.

Met eene dubbele schote rolden zij stokkedood omver en de sparrebosschen lunderden, lijk in eene dondervlage.

Toen Lurpe de hazen aan eene koorde gebonden had, lei hij ze in de klaarte van den lichtbak, en hij zag het bloed, dat bij druppels langs hunne ooren leekte, in den sneeuw drinken, lijk in eene spons.

Met moeite was zijn wapen herladen, of er liep eene ritselinge door de sparren.

[p. 458]

Hij stond vóór eenen wolfhond, die met zijne voorste pooten, lijk vorketanden, langs den grond geschoord, op hem wilde springen.

De hond kreeg eenen slag van den tweeloop, dat de hersenen uit zijnen kop speesden, en hij krulde ineen van de pijn.

- Wie daar? riep er iemand dat het dreunde.

Eene bresse zweet brak uit Lurpe's voorhoofd: hij zag eenen menschenkop tusschen de sparren en mikte, bleek lijk de dood, met zijn wapen.

Zijn herte klopte genoeg om te bersten en hij beefde zoodanig, dat zijne tanden gedurig tegen malkander klakten.

- Daar! bij God.... snauwde hij.

Langs de zwarte boomen flikkerde er een breede weerlicht en een zwaar lichaam tuimelde neder, lijk een molensteen.

Lurpe had de twee doode hazen op zijnen rug gesmeten en hij vluchtte weg, al vloeken.

Toen hij drie boogschoten verder geloopen was, stond hij stille om den stervenden wolfhond te hooren, die jankte.

Uit de wonden van de hazen, die op zijnen rug opengewreven waren, druppelde er gestadig, langs zijne broekbeenen, bloed omleege in zijne kloefen: zijne keel plakte bijna toe van de droogte, en de benauwde huiveringe, die over zijn zweetend lijf liep, was lijk iets dat hem zijn vel afstroopte.

Om. K. De Laey.