Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1901

[p. 395]

Vlucht

Het avondt weder al te vroeg.
De dagen zijn nooit lang genoeg.
De meeste vreugden komen aan
als 't tijd is van naar bed te gaan
Wat is het stovend heet in huis
met al dien oorlog, dat gedruisch
van wilde jongens! Buiten gloeit
het avondrood en overvloeit
den groenen wijngaard en 't prieel
en 't pannendak. 't Is al te veel.
Op lijze teenen, gauw en vlug
ontsprongen achter moeders rug
en worstlend door de nauwe poort,
daar is de wilde bende voort,
en bonzend dansend van genucht
ijlt fladdrend in de roode lucht.
De jongens jagen woest en wild
door angst en wellust opgetild,
langs donkre hagen, zwart geboomt,
tot waar de diepe weide doomt
in scheemrig licht en nauwlijks zien
de hoppers hooi en immer vliên
voor moeders noodgeroep in 't veld,
tot dat het heinde en verre schelt
van loopgedreun en schettervlucht.
Dan eindlijk haapren zij, beducht
voor vaders stem die nader komt
en keeren, met den rug gekromd,
schoorvoetend, langs den boord der gracht.
't Is wonder. Vaders stem verzacht.
Genadig schouwt hij voor een stond
in 't blozen van den avond rond
en drijft dan traag naar huiswaarts toe
zijn bende, die nu lam en moe,

[p. 396]

 

bij krekelzang en loofgeruisch

 

en 't wagglen van de vledermuis

 

al slentren voortrolt langs de baan

 

en, wijl 't geschemer van de maan

 

reeds op den witten gevel blekt,

 

stilzwijgend 't poortjen binnentrekt.