Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1901

[p. 392]

Helden.

De Noordzee toornt en bruischt en brult
met eindelooze nacht omhuld;
en glimmend door de duisternissen
vol barmend schuim dat blekt en brandt,
de waterheuvlen suizen, sissen
en breken bruischend over 't strand.

Daar loopen lichten langs den duin,
daar gaadren schaûwen op de kruin
met spattend wolkig schuim omstoven.
Het noodschot dreunde keer voor keer.
De visschers staren in den oven
van 't wieglend wagglend zwalpend meer.

Weer laait het noodschot over 't ruim
op wolk en zee en vliegend schuim.
Een zeilschip vlamt, omvergeblazen,
Met fladdrend want en wriemlend zeil
en zwankelt over 't waterrazen,
op eenen berg van golven steil.

Verblind en duizlig, stom en pal,
in 't donker staan de visschers al
en hooren 't dof en splintrend kraken
eens boegs begraven in het zand.
De noodschreeuw gilt uit 's afgronds kaken.
De noodschreeuw gilt van 't bevend strand.

[p. 393]

 

Een stemgeruisch in storremwind,

 

een haastig woord voor ‘vrouw en kind’

 

en van den heuvel dalen schaûwen.

 

Zes visschers springen in de boot.

 

Het strandvolk hijgt in doodsbenauwen

 

als vlogen zij ter wisse dood.

 

 

 

Zie zwoegend kampend zwemt de schuit

 

op 't water lijk een kreeft vooruit.

 

Een stond, en wind en storm bedaren.

 

De zee diep grommend zwelt en glimt,

 

wijl op de helling van de baren

 

het roeiend schuitje klimt en klimt.

 

 

 

Dan kookt de waterheuvling weer

 

en bonst in wilde woeling neer.

 

De reddingsboot is plots bedolven

 

in 't ziedend nat. Wat schrillend wee!

 

Zes mannen hangend in de golven

 

en weggezwolgen in de zee!

 

 

 

Met haak en touw, met pook en paal

 

stort al het strandvolk in den waal

 

der branding, achtloos voor gevaren.

 

Vergeefs! Hen rolt het golfgetij

 

terug met wentelende baren,

 

en heete tranen weenen zij.