Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1901

[p. 171]

De dooi.

Het dooit, en - luister - uit de goten
Komt frissche melodij gevloten.
Het dooit. Gerinkel van kristal
Dropt neder in gemeten val.

Roeladen spatten om mij henen,
Violen droomen in de steenen.
Het klaagt - maar neen, dat kan niet zijn -
Gelijk het lied van Halewijn.

Mij dunkt dat kleine herderfluiten
Hun weemoed om den gevel uiten.
Mij dunkt dat ik den nachtgenaal
Hoor zingen in den waterstraal.

Mij dunkt dat ik de kwakkelpsalmen
Hoor stijgen uit de korenhalmen.
Het jubelt: là, là là!.... Gevat?
De boeren zeggen: ‘Koorn in 't vat.’

Mij dunkt dat de arme lotelingen
Hun wanhoop door de ruimte zingen.
Mi la la sol.... 't Is inderdaad
Het trage liedje van de straat!

Of zijn 't de harpen en de lieren,
Die ronken in de populieren,
Wanneer de wind....? Do, do, do:
Waarom dan schreit dat kindje zoo?

Of roepen verre klokkenkoren
Hosannah in den mergeltoren?
Schiet plots de lucht vol zonneschijn?
En zal het spoedig Paschen zijn?

[p. 172]

 

Sst!... Wilde zwanen, fijne stemmen, -

 

Sirenen die in 't water zwemmen.

 

Mi fa do mi: het lijkt een zin

 

Van Oberon of Lohengrin.

 

 

 

't Zijn jongens, die hun knikkers tellen,

 

't Zijn sleden met hun fijne bellen,

 

't Is goud en zilver, staal en brons,

 

't Is trommelklank en biegegons.

 

 

 

Het ijs wordt zingzang op de daken,

 

De sneeuw leert vreugdekreten slaken.

 

De winter snikt: ‘Vaarwel! Vaarwel!’

 

En sterft gelijk een klokkenspel.

 

 

 

De winter sterft gelijk een orgel,

 

Met vrome hymnen in den gorgel.

 

Een fuga sluit het menuet.

 

De waterdroppel wordt gebed.