Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1901

[p. 79]

Onder 't afdak.

Het vlaagt en 't regent en de ruwe jongen
door 't machtig onweer uit het veld verdrongen
vlucht onder 't afdak waar hij kil en koud
op zijnen hoepel leunt. De weedom houdt
zijn wilde ziel, zijn levendheid gevangen.
Hem knelt en knaagt een onafschudlijk bangen,
een' duistre en onverstaanbre zielepijn.
Hij weet geen reden aan zijn treurig zijn.
Verdonkerd is het uitzicht om hem henen,
als waar' zijn blijde zon voor goed verdwenen.
Het ruischt om pereboom en somber huis.
Het hoelt en stroelt uit goot en regenbuis.
Hij haait en draait en, in gepeis verloren,
delft met den voet in 't mulzand diepe voren.
Hij trommelt op een' ijdle ton en wekt
een doffen klank. Zijn waatrig oog ontdekt
de duistre balken onder bloote pannen,
de doode rijzels uit den hof verbannen,
verstorven sperren aan het stof gewijd
en ouden slenter uit den ouden tijd.
Niets brengt ontwaking voor zijn doode geerten.
Daar zit een zwaluwrei te wikkelsteerten.
op eenen dweersbalk, even mat en loom.
Doch 't gaat aan 't beetren. Uit den pereboom
ontwipt een musch en door den mist der vlagen
hupt zoevend over erwt- en vlinderhagen.
Het duurt niet lang. Heimzinnig valt een zoen
van licht, een schemer in het levend groen.

[p. 80]

 

De schemer groeit; de zware wolken scheuren.

 

De regen stroelt en straalt met duizend kleuren.

 

De groenselhof stoort dampend door de lucht.

 

De zonne brandt; en met een puf, een zucht,

 

een zenuwschok ontwaakt de lamme jongen

 

en speerst den regen door met wilde sprongen.

 

 

 

D. Vanhaute.