Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1

[p. 76]

Sithiu⁽¹⁾.

Als uit een stuk gekapt, gewrocht, gesneden
van boven tot beneden,
vol heimlijk leed, vol mannenkracht,
daar treurt in middeleeuwsche pracht,
bij 't laatste zonnegloren,
Sint Bertens oude toren.

Verminkt, vergruisd, verbrokkeld hier en daar,
door vuur en zweerd gescheiden van malkaar,
verheffen rondom kerk en pand
vol grievend wee hun steenend hand,
en tusschen roode boomenkruinen
de drummers hunne ranke puinen.

De scheemring komt met wandlend grauw van wolken
als schimmen vreemd die eenzaamheid bevolken.

(1) De aloude abdij van Sithiu, werd door den heiligen Bertin gesticht en gebouwd omstreeks het jaar 626.
Adroald, een edele Frank, had aan onzen heiligen zijne villa of woonstede met landen en panden ten beste gegeven, en hielp daarbij de kosten van den bouw dekken. Deze woonstede droeg reeds te voren den naam van Sithiu, dien zij later met dezen van Sint Omaars verwisselde.
Het jaar 901 viel de abdij in de handen van Baldwin, graaf van Vlaanderen, en bleef naderhand onder het beheer van het graafschap, alsook de stad Sint Omaars.
De heiligen die te Sithiu geleefd hebben zijn talrijk. De voornaamste zijn de H. Bertin, de H. Mommelin, de H. Folkwin, de H. Ebertram, de H. Erkenbode, de H. Humfried, de H. Winoc, de H. Walbrecht, de H. Fulco, de H. Grimbald, de H. Gerard, en de H. Bernhard, belijder.
De abdij van Sithiu, gelijk zooveel andere, is in de godsdienstige omwentelingen verwoest geworden, en biedt slechts, den toren uitgenomen, een puinhoop aan. De hoven en landerijen heeft men in een openbaren hof veranderd.

[p. 77]

 

In 't westen bloedt de zonne groot.

 

Uit 't stof der tijden spreekt de dood.

 

Het pandhof roert vol heimlijkheden,

 

vol beelden uit het diep verleden.

 

 

 

Oud Sithiu door Gods hand uitgelezen

 

komt schielijk voor mijn oog' gerezen.

 

Heer Adroald, weleedle Frank,

 

is 't hier wel dat uit leem en plank

 

uw schaamle villa stond in 't worden van ons tijden

 

en die gij God wist toe te wijden?

 

 

 

Waar zijn nu de eerste kloosterwanden

 

door uw en door Sint Bertens handen

 

gebouwd? Ach! 't tweede klooster van weleer,

 

is slechts een enkele puinhoop meer,

 

en 't ongeloof der nieuwe tijden

 

komt nog dit broos bestaan benijden!

 

 

 

O! heilig mag de grond hier wezen,

 

van zooveel heiligen voordezen,

 

die heden nog een schat

 

van heiligheid bevat.

 

Herschapen in een hof van bloemen

 

komt hij die oude deugden roemen.

 

 

 

Hier rust de groote stichter en de vader

 

Sint Berten met heer Adroald te gader,

 

Sint Folkwin en Sint Odomaar,

 

en gansch een heilige monnikschaar!

 

Onweerdig heeft mijn voet uw zalige terp betreden

 

't Is knielen dat ik moet, vol diepe ootmoedigheden.

 

 

 

De zonne weent haar laatste tranen

 

van bloed; haar doove lichten tanen

 

op d'hooge torenkrans; en steen,

 

geboomte en locht mengt al dooreen.

 

't Wordt nacht. Och! weert mijn God, de banden

 

van 't duister ongeloof, van onze kristene landen.

Horand.