Dietsche Warande. Nieuwe reeks 2. Jaargang 12

[p. 456]

Emanuel Hiel.

Den 27ⁿ Augusti ll. is te Schaarbeek-Brussel overleden de Nederlandsche dichter Emanuel Hiel.

Hij werd te St Gillis-bij-Dendermonde den 30ⁿ Mei 1834 geboren. Hij ontving zijn onderwijs in de Denderstad en schreef er nog jong zijnde in de Gazette van Dendermonde. Hij dichtte toen reeds vele liederen en vertaalde er ook uit het Hoogduitsch. Na eenigen tijd in die stad als fabriekbestuurder werkzaam geweest te zijn en vruchteloos beproefd te hebben aldaar eenen boekwinkel recht te houden, werd hij tolbeambte te Brussel en was dit nog, toen in 1859 het octrooi afgeschaft werd. Door toedoen van Désiré Delcroix kwam hij toen in het Vlaamsch Bureel bij het Ministerie van Binnenlandsche zaken.

In 1867 werd hij professor van Nederlandsche lyrische voordracht bij het Conservatorium te Brussel en in 1869 bibliothecaris-boekhouder bij het koninklijk Nijverheidsmuseüm aldaar; deze beide laatste betrekkingen behield hij tot aan zijnen dood.

Hiel was ridder der Leopoldsorde en werkend lid der Koninklijke Vlaamsche Academie. Hij was te Brussel de schrik der franschgezinden en vooral der verfranschte Vlamingen, welke hij nooit of nergens spaarde; ook trachten dezen het hem wel betaald te zetten; maar het ging hun gelijk in de fabel der slang met de vijl. Hiel

[p. 457]

had zich hooge en machtige beschermers weten te verwerven.

Hij heeft veel geschreven en over allerlei onderwerpen; het kleinste zoowel als het grootste stemde zijne lier en altijd op eigenaardige wijze. Zijn vorm is soms verwaarloosd, zijn vers weinig gepolijst, maar altijd stout en onstuimig, zoowat overeenkomstig met het karakter des mans. Nochtans het rhythmus faalde hem zelden, zijn oor was zijne prosodie, ook had hij als stelregel aangenomen dat poezij dient gezongen te worden.

De lijst der werken van Hiel is thans overal te vinden; zijne faam is hij vooral verschuldigd aan zijne cantaten en oratorio's. In 1864 werd zijne cantate De Wind door het Staatsbestuur bekroond en dit is misschien zijn beste gedicht.

In samenwerking met Benoit schreef hij drij oratorio's: Lucifer (1865), de Schelde (1866) en Prometheus (1868) en met den bijval van Benoits muziek steeg ook de faam van Hiel.

Lucifer werd te Parijs in het Fransch en te Londen in het Engelsch opgevoerd. Verschillende zijner andere gedichten werden te Leipzig in het Hoogduitsch vertaald uitgegeven.

Men heeft Hiel als pantheïst en vrijdenker willen doen doorgaan. Wat het eerste betreft, bij gebrek aan hoogere studiën, faalde het hem soms aan kritiek; maar een doorgedreven wijsgeerig stelsel aankleven dat beaamde hij niet; hij schreef wat hij dacht schoon te zijn en dat was alles. Een vrijdenker of ongeloovige was hij evenmin en het zou niet moeilijk zijn een geheel boekdeel op te stellen met de vrome gedachten, die als parels te midden zijne talrijke gedichten verspreid liggen.

Antwerpen.

S.